Verhaal Ard: Argwaan

Deel 21

(deel 1 in het archief, de rest elders in het draadje)

Willem zit in gedachten verzonken op zijn stoel. Hij voelt de spanning van het moment wat hij wilde beleven die middag weer bezit nemen van zijn lichaam. Zijn ouders waren die middag weg naar een verjaardag. Hij is toen naar de werkkamer van zijn vader gegaan. Dezelfde werkkamer waar hij nu zit. In de kast naast zijn bureau, die nu op slot zit, heeft hij het jachtgeweer van zijn vader meegenomen. Niet het geweer waar hij als eens hagel mee geschoten had, nee het geweer waar zijn vader wel eens mee ging jagen op wilde zwijnen in het bos een paar kilometer bij de boerderij vandaan. Hij heeft het geweer en de munitie in een vuilniszak gedaan en achterop zijn bagagedrager vastgebonden. Hij wilde die middag persé een wild zwijn of een ander groot dier schieten. De kick van het jagen wat hij van zijn vader had meegekregen. Natuurlijk had hij voor die tijd wel eens een fazant of een duif geraakt, maar die middag zou hij op het “echte” wild gaan schieten. Aan de rand van het bos heeft hij fiets neergezet achter een boom en als jager is hij door het bos gaan lopen. Tot vier keer toe heeft hij geschoten omdat hij dacht wild te zien maar de teleurstelling was groot aan het einde van de middag toen bleek dat zijn hele avontuur voor niets was geweest. Voor zijn ouders thuis kwamen, had hij de spullen al weer opgeruimd. Niemand die het wist dat hij op pad was geweest. Alleen was hij pas echt geschrokken toen zijn vader de volgende dag zei dat in het bos de boswachter gevonden was die doodgeschoten was. Niemand wist hoe het kon, niemand wist wat er aan de hand was geweest maar Willem kon wel vermoeden hoe het zat. Blijkbaar had hij bij het jagen de boswachter geraakt. Niet opzettelijk maar als ongeluk. Maar hij moest wel zwijgen want zijn vader zou kwaad geweest zijn dat hij het geweer had meegenomen. Angst heeft hij gehad dat ze bij hem uit zouden komen, angst dat de politie hem kwam halen maar tot op de dag van vandaag is het nooit duidelijk geweest voor het dorp en de omgeving waarom de boswachter gedood is. Onderzoek heeft de zaak nooit opgelost. Willem was er van overtuigd dat het nooit uit zal komen maar nu weet hij dat niet zo zeker. Hij piekert zich suf hoe het kan dat er een krantenartikel waarin staat dat de dode man gevonden is, bij hem in zijn brievenbus is bezorgd en hoe het kan dat Harold kan verwijzen naar deze daad.

---- wordt vervolgd ----​

 

Het vervolg van de eerdere gepubliceerde stukken. Voor de duidelijkheid vanaf vandaag op de werkdagen in de ochtend, komt er een vervolg van rond de 400 woorden. Nogmaals dank voor de vele wensen voor beterschap. En het feit dat jullie ongeduldig werden, maakt het voor mij een bijzonder leuk iets om te doen.

Deel 22 (eerdere delen zijn in het archief van de boerenhut of op eerdere bladzijde te vinden)

Omdat Willem zo in gedachten zit, merkt hij niet dat zijn vrouw de kamer binnen komt met een kop koffie. Hij schrikt dan ook op als ze zegt: “Lukt het allemaal?” “Ja, ik zat na te denken, ik... laat me maar even.”
“Wat is er toch aan de hand, Willem? Kan je mij niet vertellen wat er allemaal aan de hand is?”
“Nu nog niet, nu kan ik je niets vertellen. Ik moet nog een aantal zaken uitzoeken. Een aantal dingen regelen en dan is het goed. Dan is er niets aan de hand meer.”
“Is er iets wat ik kan doen? Het heeft toch niets met mij te maken?”
“Nee, totaal niets met jou te maken. Ik weet dat ik soms boos ben op je, dat het onredelijk is, dat ik dan teveel me laat leiden door de dingen die ik nu niet kan zeggen. Maar je moet geloven dat het niet aan jou ligt.”
“Als het waar is wat je zegt, en ik ken je nu al zo lang, dat het waar zal zijn, dan wil ik wel iets afspreken. Over één maand heb je alles geregeld en alles opgelost. Over één maand moet alles weer normaal zijn in ons leven. Ik wil je best de tijd geven om de zaken die jij moet doen ook daadwerkelijk te kunnen doen, maar meer dan één maand kan ik niet wachten. Niet voor onze zoon Henk, niet voor mezelf. Ik word moe van alles en als er binnen die ene maand niet iets veranderd dan kies ik voor mezelf. Maar dat wil ik liever niet.”
Was Willem al geschrokken van de manier waarop Monique was binnen gekomen, nu slaat de schrik hem helemaal om het hart. Door zijn manier van doen, lijkt hij zelfs zijn vrouw kwijt te raken. Hij knikt instemmend, kijkt zijn vrouw aan. “Ik zal er alles aan doen om het op te lossen. Binnen één maand vraag je? Ik beloof je dat voor het einde van die maand alles weer normaal is. Dat het weer is zoals het een half jaar geleden was.”
Monique loopt de kamer uit en laat Willem achter. In zijn gedachten vallen de ideeën en ingevingen over elkaar heen. Hij moet hier uit zien te komen binnen één maand anders kost het alles. Dan is hij alles kwijt. Hoe het moet weet hij niet maar een oplossing zal er moeten komen voor de problemen die er zijn. Of het nu rechtsom moet of linksom, hij snapt maar al te goed dat hij nu moet vechten voor zichzelf want het mag nooit openbaar komen wat er is gebeurd, voor zijn vrouw en voor zijn zoon Henk. Anders raakt hij de boerderij kwijt die al zolang in de familie is.

---- wordt vervolgd ----​

 

Deel 23

De kop koffie staat al een tijd onaangeroerd op zijn bureau. Willem gunt zich niet de tijd om er een slok van te nemen. Hij moet nu een goed plan hebben om alles op te lossen. Dertig dagen heeft hij de tijd om daadwerkelijk iets te doen aan alles wat er nu ligt.
Hij heeft een wit vel voor zich liggen op zijn bureau. Daarop zal hij een analyse maken wat er allemaal aan de hand is en welke acties hij moet ondernemen om oplossingen te vinden. Bovenaan schrijft hij gebeurtenis bos. Daaronder zet hij de belangrijkste vraag neer: Hoe kan het dat Harold dit weet? Een andere vraag die hij zichzelf stelt: Is deze zaak na 20 jaar al verjaard? Meerdere vragen volgen er nu snel: Wat is het gevolg als ik het nu vertel? Kan ik nog gestraft worden? Zal mijn vrouw, familie en schoonfamilie begrijpen waarom ik toen voor mijn gevoel moest zwijgen?
Onder die vragenlijst komt de volgende gebeurtenis. Het sproeien van gewassen in de nacht. Hoezo wilde Harold dit doen? Is er een verband met de gebeurtenis in het bos? Wat hebben ze gespoten? Waarom is er geen melding geweest van die gebeurtenis?
Als hij zijn koude koffie opdrinkt, kijkt hij nog een keer naar de dingen die hij moet uitzoeken. Er ligt een hoeveelheid vragen die het voor hem moeilijk maken om een begin te vinden. De belangrijkste vraag heeft hij echter niet verwoordt. Waarom wil Harold de zaak van toen bij hem onder de aandacht brengen? Hij kan wel denken en denken maar hij komt er niet uit. Voor hem is het wel duidelijk dat Harold van vriend die hij was in één keer als vijand tegenover hem lijkt te staan. Wat de reden hiervan is weet hij niet maar hij snapt het ook niet. Tijdens zijn studie hebben ze elkaar leren kennen en toen was de gebeurtenis in het bos al gebeurd. Nog nooit heeft hij gemerkt dat er bij Harold een andere manier van denken was over hem of over de groep dan nu het geval blijkt te zijn. Hij snapt nu maar al te goed dat hij over Harold meer informatie moet zien te vinden voor hij ook maar verder kan met een oplossing vinden voor de puinhoop die het nu is. Hij legt het papier in zijn bureaula en als hij zijn laptop wil afsluiten ziet hij een mail van Harold. Hij besluit deze te lezen en wordt steeds bozer. De inhoud is een korte zin maar raakt hem tot diep in zijn ziel. DACHT JE NU WERKELIJK WEG TE KOMEN MET EEN MOORD OP JE GEWETEN?

--- wordt vervolgd ---​

 

Deel 24

Hoe Willem die nacht heeft kunnen slapen, weet hij niet. Toen hij in bed lag, had hij het idee dat zijn gedachten niet stil te zetten waren maar nu hij deze morgen wakker is geworden, voelt hij zich uitgerust. Hij heeft een duidelijk plan voor vandaag. Vanmorgen zal hij de werkzaamheden doen om er voor te zorgen dat hij daar vanmiddag niet over hoeft na te denken. Vanmiddag gaat hij dingen uitzoeken. Gisteren is wel duidelijk geworden dat Harold een rol speelt in het geheel. Dus zijn doel is om meer te weten te komen over Harold. Wie is hij eigenlijk? Weten de andere vrienden van de groep meer over hem te vertellen. Hij moet wel oppassen dat het allemaal op een manier gebeurt die geen argwaan opwekt. Op een normale manier moet hij de dingen uitzoeken. Misschien vinden de vrienden het wel net zo vreemd als hij dat er geen melding is geweest van het spuiten op de akkers in de achterliggende periode. Hij heeft zin in de dag. De zon begint steeds meer aan kracht te winnen en de werkzaamheden die hij moet doen, lijken dan ook veel minder zwaar. Met een opgeruimd humeur gaat hij aan de slag. Hij heeft wel geleerd in de afgelopen twintig jaar om de dingen die hem dwars zitten of waar hij niet aan wil denken een flink eind weg te stoppen en deze te negeren. Zijn gevoel zegt hem wel dat het niet goed is maar ach hij is er al twintig jaar mee weggekomen. Stug noemen de mensen hem, maar hij is altijd bang dat hij iets zegt wat mensen verkeerd zullen snappen. Dat hij op de een of andere manier zal opvallen en dat is wel het laatste wat hij wilde. Vroeger zeker niet. Toen het net gebeurd was heeft hij heel veel moeite gedaan om zo onopvallend mogelijk te zijn. Tijdens zijn studie was het niet anders. Een beetje stil, een beetje teruggetrokken. Altijd zelf de problemen oplossen die er zijn of die er waren. Nu weet hij niet beter of het gaat alsnog op die manier. Nee, hij is niet degene die andere mensen lastig gaat vallen met wat hij weet of wat hij denkt. Rustig blijven en onder het werk de gedachten de vrije loop laten gaan. Is het werk saai of moet er hard gewerkt worden? Prima volgens Willem want dan kan je mooi de kop leegmaken. Zijn vader heeft dat vaak genoeg gezegd tegen hem.

--- wordt vervolgd ---​

 

Deel 25

Met de lunch nog maar net achter de kiezen is Willem in zijn auto gestapt om meer te weten te komen over Harold. Zijn eerste doel deze middag is om maar eens langs te gaan bij Geert-Jan de jongste van de vriendenclub. Hij was degene die er laatste bij kwam toen ze aan het studeren waren. Geert-Jan was iemand die erg rechtlijnig was in zijn opvattingen. Hij was iemand die als ze wat wilde uithalen als studenten, er nog een paar keer over na wilde denken en dan meestal met allerlei bezwaren kwam zodat de grap of het plagen wat ze van plan waren uiteindelijk niet door ging. Juist van hem had Willem niet verwacht dat hij mee zou doen met het besproeien van het land. Dus lijkt het hem verstandig om hem als eerste te spreken en zo meer informatie te vinden voor wat er aan de hand is. Daarna heeft hij nog een afspraak gemaakt met John. De vriend waar hij het meeste contact mee heeft gehouden na zijn studie. k tijdens de studie waren zij eigenlijk de beste vrienden. Maar nu twijfelt hij aan alles en aan iedereen. Er is een soort wantrouwen in hem ontstaan. Meestal heeft hij dat niet maar sinds die brief en sinds die email, kijkt hij anders naar zijn vrienden. Wie kan hij wel vertrouwen en wie niet? Zijn ze als vriendenclub wel een hechte groep geweest of was er ook tijdens het studeren van alles wat hij niet opgemerkt heeft. Hij twijfelt aan zichzelf maar die richting wil hij niet op gaan. Hij weet van zichzelf hoe hij in elkaar steekt. k al heeft hij in het verleden één keer iets gedaan wat dom was, onverantwoord misschien, verder kan je weinig op hem aanmerken. Hij zet de radio in de auto wat harder om naar het nieuws te luisteren. k al weet hij nooit zo goed wat hij met al die berichten over het buitenland aan moet toch luistert hij vaak naar het nieuws. De stem van de nieuwslezers klinkt hem als vertrouwd in de oren. Hij probeert zijn aandacht op de weg te houden maar het bericht wat hij hoort, zorgt voor een grote onrust bij hem. “Bij Skal zijn twee medewerkers op non-actief gezet nadat ze met testen en toekenning van een biologisch kenmerk gefraudeerd hebben. Verdere informatie zal later volgen als er vanuit Skal een persconferentie wordt gegeven.” Op de eerste beste plaats waar het kan, parkeert hij zijn auto om deze informatie rustig te verwerken.

--- wordt vervolgd ---​

 

Deel 26

Met het zweet in zijn handen, zit Willem in zijn auto het nieuws van zo juist te verwerken. Skal is de organisatie die zich bezighoudt met het controleren en beoordelen voor een biologisch kenmerk. Het is ook de organisatie waar Harold werkt. Willem wordt er moe van. Bij alles wat er op dit moment gebeurt in zijn leven, lijkt Harold betrokken te zijn. Hij begrijpt het niet wat er aan de hand is. Zijn gedachten schieten alle kanten op maar begrijpen doet hij het niet. Wat is Harold allemaal aan het doen? Natuurlijk is het nu niet zeker dat hij betrokken is bij de fraude maar de argwaan is zo groot dat het steeds onduidelijker wordt. Hij heeft nu eigenlijk geen zin meer om te gaan praten met zijn andere vrienden. Maar de afspraak die staat en hij zal toch verder moeten. Hij stapt uit de auto om even de benen te strekken en daarna zal hij verder gaan. Als hij de portier van zijn auto opendoet,, gaat zijn mobiele telefoon. Hij ziet op het scherm dat zijn vrouw hem belt. “Hoi, wat is er aan de hand?”
“Hoi, wil jij nu naar huis komen? De politie is namelijk hier en die wil graag met je spreken.”
“De politie? Mij? Waar gaat het over?”
“Dat willen ze niet zeggen. Het heeft in ieder geval met het bedrijf te maken. Ik weet dat eigenlijk niet maar ze zochten de eigenaar van deze boerderij dus lijkt het me beter dat je naar huis komt.”
“Zijn ze er nu nog steeds?”
“Nee, ze zijn weer weg gegaan omdat ik gezegd heb dat je pas aan het eind van de middag weer thuis kwam.”
“Waarom moet ik dan nu naar huis komen? Ze zijn er nu toch niet? Ik heb afspraken staan vanmiddag dat heb ik gezegd.”
“Omdat ik wil dat je naar huis komt. Je moet maar eens uitleggen wat er allemaal aan de hand is.”
“Hoe kan ik nu uitleggen waarom de politie aan de deur komt, als ik niet eens weet waarvoor ze komen? Ik heb niets met de politie te maken op dit moment. Ik weet nergens van en kan ook niet bedenken waarom de politie bij mij ons aan de deur staat. Als ik het wist dan was het anders, maar ik weet het niet.”
“Willem, ik zeg je dit nu heel duidelijk. Of je bent zo snel mogelijk thuis en je zegt de andere afspraken af of je komt niet direct naar huis maar dan ga ik voor een tijd naar mijn ouders. Je moet zelf maar kiezen wat je wil. Maar ik weet niet als ik bij mijn ouders ben, wanneer ik terugkom en of ik wel terugkom. Wat jij allemaal aan het doen bent, ik weet het niet, maar je zet wel alles op het spel en waarom? Joost mag het weten.”

--- wordt vervolgd --- ​

 

Deel 27

Willem voelt zich in staat om zijn telefoon op de grond kapot te gooien. Dat ding heeft al zoveel ellende veroorzaakt. Hij weet ook wel dat het niet aan de telefoon ligt maar aan andere zaken. Toch schopt hij van woede twee keer tegen de achterband van zijn wagen waarbij hij zijn teen zeer doet. Het maakt hem alleen nog maar kwader. Alles zit hem ook tegen. Hij is in staat om naar huis te rijden en zijn vrouw eens goed de waarheid te vertellen. Wat denkt ze wel? Alsof hij elke keer als hij wat anders moet doen, tijd heeft om alles uit zijn handen te laten vallen en om dan naar haar toe te gaan. Hij kan toch niet de afspraken van vanmiddag af zeggen? Hij staart voor zich uit langs de bomen in de verte. Hij zoekt de rust in zichzelf die hij op zijn akker wel kan vinden. Hier lukt het hem niet. Althans niet zoals hij het zou willen. Hij loopt heen en weer over de parkeerplaats en komt daarmee wel wat meer tot zichzelf. Wat hij moet doen is hem nu wel duidelijk. Er zit niets anders op dan richting huis te gaan. Onderweg in de auto zal hij wel bellen met Geert-Jan en met John. Misschien moet hij vandaag het hele verhaal maar eens vertellen aan Monique. Niet dat zij er iets aan kan veranderen maar op deze manier verder kan ook niet. Hij weet geen oplossing voor het probleem. Hij snapt ook niet wat de politie komt doen al denkt hij het wel te weten. Ze zullen hem wel willen vragen hoe het zit met de dood van de boswachter bijna 20 jaar geleden. Hij kan niet iets anders bedenken. Als Harold hem kan confronteren met dat gegeven dan weet je maar nooit of de politie het ook niet weet. Het liefste zou hij nu door willen rijden naar weet hij veel waar naar toe maar weg ver weg van zijn boerderij. Ver weg van alle problemen die er zijn maar hij weet ook wel dat als hij dat doet, hij alles kwijt is, zijn vrouw van wie hij zo veel houdt, zijn zoon die ooit de boerderij moet overnemen, zijn familie. Nee, hoe aanlokkelijk dat ook klinkt, die optie is geen optie. Terug gaan naar zijn vrouw dat telt en hij moet maar eens gaan vertellen wat er allemaal aan de hand is geweest in het verleden en waarom hij er nooit over wilde en kon praten. Hoe moeilijk het ook zal zijn, het is de manier om verder te kunnen, want zoals het nu gaat, gaat het ook niet langer.

--- wordt vervolgd ---​

 

Deel 28 (iets meer woorden dan de gebruikelijke 400.)

De reis terug naar de boerderij was voor Willem misschien wel de langste weg die hij ooit heeft afgelegd. Hij heeft er zelfs over gedacht om door te rijden langs de boerderij heen maar hij snapt ook wel dat hij nu naar huis moet. De afspraken die hij had heeft hij afgezegd en nu wacht dan het moment waarop hij moet gaan vertellen wat er allemaal aan de hand is. Het probleem is alleen dat hij niet weet hoe hij moet beginnen en hoe hij het verhaal zo kan vertellen dat hij niet schuldig is of in ieder geval het aandeel zo klein mogelijk te laten zijn wat hij gedaan heeft in het geheel.
Hij parkeert zijn wagen naast de schuur en loopt de woonkeuken in. Meestal is Monique wel hier te vinden maar hij ziet haar niet. Met een stemverheffing omdat hij dan zeker weet dan ze hem hoort roept hij, terwijl hij zo neutraal mogelijk hoopt over te komen: “Ik ben thuis.” Hij wacht of hij ergens iets hoort en loopt dan de kamer in om te zien of zijn vrouw daar is. De woonkamer is leeg, net zoals zijn kantoor en de bovenverdieping. Hij begrijpt er niets van. Zou Monique nu al weg zijn gegaan? Zou ze hem dan niet de kans willen geven om het verhaal te vertellen? Waar kan ze zijn? Hij loopt het huis uit en kijkt rond op zijn erf. De auto van Monique staat gewoon op de oprit. Hij begint zich nu zorgen te maken. Ze kan toch niet weg zijn? Maar waar is ze dan? Net als hij in paniek nog een keer het huis wil inlopen, komt Monique achter de schuur vandaan met tuingereedschap in haar hand. “Ik zag je aankomen dus ik dacht ik stop maar met het werken in de moestuin. Wat doe je? Je ziet eruit of je geschrokken bent?”
“Ik dacht dat je er niet was. Ik heb overal gekeken in huis en zag je nergens. Dus ik dacht dat je weg was, weg naar je ouders of weet ik waar naar toe.”
“Ik ken je langer dan vandaag Willem. Ik ben al acht jaar met je getrouwd, dus ik wist dat je naar huis zou komen. Dus ik heb gewacht en nu wil ik precies weten wat er allemaal aan de hand is. En het complete verhaal en je hoeft je ook niet mooier voor te doen dan het is. Vertel nu maar wat er allemaal gaande is en wat er zo belangrijk is dat jij er alles voor op het spel wil zetten. En leg me dan ook maar uit waarom de politie hier aan de deur is geweest vandaag.”
“Dat laatste weet ik niet. Ik snap er niets van waarom de politie aan de deur is geweest en wat ze van me willen weten. Ik wilde dat ik dat wist, maar ik kan niets bedenken. Nou ja ik kan wel van alles bedenken maar.. Laten we naar binnen gaan dan kan ik je rustig vertellen wat er allemaal gebeurd is. Langere tijd geleden maar ook kortere tijd geleden.”
Als Willem tegenover Monique aan tafel zit in de woonkeuken dan begint hij het verhaal met horten en stoten te vertellen. Eerst het verhaal van het jagen in het bos, dan wat voor brief hij heeft gekregen en ook de email die hij heeft gehad van Harold. De acties die ze hebben gedaan in de avonduren op het land van een ander laat hij buiten het verhaal. Dat heeft er niets mee te maken, dat kan hij net zo goed op een ander moment zeggen. Als hij klaar is met het verhaal, blijft het stil aan de andere kant van de tafel.

 

Deel 29

Willem kijkt naar Monique. De stilte bevalt hem niet zo maar hij kan haar moeilijk dwingen om iets te zeggen. Dan staat Monique op. Zonder Willem aan te kijken begint ze te praten. “Wat ben jij toch een misselijke man. Verwacht je nu medelijden? Verwacht je nu dat ik zeg o wat erg allemaal Willem? Ja, het is erg. Erg voor de familie van de boswachter. Is het wel eens bij je opgekomen wat voor leven die mensen hebben gehad de afgelopen twintig jaar? Je hebt ze omdat je dacht dat mensen tegen jou zouden zijn in onzekerheid gelaten. Slim van je. Heel slim. Die mensen zitten in de onzekerheid en meneer Willem dacht dat hij gewoon zijn mond kon houden. Weet je wat het is?” Haar stem begint steeds luider te klinken. “Weet je wat het is met jou? Je denkt zo vaak dat je weet wat goed is maar ondertussen? Nee natuurlijk zeg je niets. Maar weet je wat het betekent voor mij? Ik dacht dat we een goede relatie hadden dat we getrouwd waren op eerlijke gronden, maar nu? Is er nog meer wat ik niet weet? Nog meer ellende die je over ons uit gaat storten? Wat moet de familie er wel niet van denken? De nette hardwerkende Willem die soms wel wat stil is, blijkt nu een persoon te zijn die iemand heeft doodgeschoten. Dat is al erg genoeg maar hij blijkt ook nog twintig jaar lang zijn mond te hebben gehouden. Ik word gek van je. Wat verwacht je nu van mij? Dat ik zeg dat het zo zielig voor je is? Nou ik vind het vooral zielig voor andere mensen. Hoe moet ik Henk zeggen dat zijn vader een leugenaar is? Dat zijn vader iemand heeft doodgeschoten? En wat wil je nu gaan doen? Nog twintig jaar lang je mond houden? Nog steeds niets gaan vertellen? Wat had je in de maand tijd willen oplossen? Hoe kan je zo stom zijn om te denken dat je door het zwijgen van jou de zaak kon oplossen. Ik zal je zeggen wat je gaat doen. Jij gaat naar de politie en je gaat daar dit hele verhaal vertellen. En daarna ga je ook maar bedenken wat je wil. Wil je wel getrouwd zijn? Wil je wel deze relatie laten bestaan? En als je dat wil dan begrijp ik niet dat je al die tijd je mond heb gehouden. Dat je nog nooit een keer hebt gedacht laat ik het vertellen. Ja, vandaag. Maar dat is ook alleen maar omdat de grond te heet wordt onder je voeten. Omdat ik dreigde weg te gaan. Nou met dit soort verhalen, had ik bijna gehoopt dat je er niet geweest was vanmiddag dan was deze ellende mij bespaard gebleven.” Met een klap trekt ze de deur van de woonkeuken dicht, Willem verbaasd achterlatend.

--- wordt vervolgd ---

 

Deel 30

Willem voelt zich in de steek gelaten. Hij kon wel bedenken van te voren dat Monique verbaasd zou zijn maar dat ze dit zou doen? Dat had hij niet verwacht. En dan verwacht zij dat hij nu naar de politie gaat om te melden wat er allemaal gebeurd is op die bewuste dag bijna twintig jaar geleden? Dat dacht hij dus mooi van niet. Anders had hij wel eerder zijn mond open kunnen doen en het eerder kunnen vertellen. Misschien is het wel de eerste reactie die nu wet heftig is maar ze zal straks de situatie wel anders bekijken. Dan zakt haar boosheid wat en dan beseft ze maar al te goed dat haar reactie overtrokken was. Met dit idee probeert hij bij zichzelf moed te vinden om verder te gaan. Hij weet alleen niet zo goed wat hij nu moet doen. Kan hij op stap gaan om te kijken of hij meer te weten kan komen over Harold? Is het verstandig om nu weg te gaan of moet hij juist blijven? Terwijl zijn gedachten alle kanten opgaan, klinkt de voordeurbel. Willem schrikt ervan. Nooit komt er iemand via de voordeur naar binnen. Altijd loopt iedereen de woonkeuken in omdat men dat gewend is in deze omgeving. Hij staat op en loopt naar de voordeur. Door de ruit heen ziet hij twee agenten staan. Aarzelend en met angst doet hij de voordeur open. “Goedemiddag”, begint de vrouwelijke agent, terwijl ze haar legitimatie laat zien. “Ik ben Ingrid Bakker en dit is mijn collega Bart Noordeling, wij zijn op zoek naar de heer Willem van Kapelle. Wij willen hem namelijk een aantal vragen stellen over een zaak waar we mee geconfronteerd zijn.”
“Ik neem aan dat u weet dat ik Willem bent, komt u verder dan kunnen we rustig een gesprek voeren.”, zegt hij terwijl hij de voordeur verder opendoet en de agenten binnen wil laten.
“We zouden het op prijs stellen als u mee wil gaan naar het bureau. Dat lijkt ons een betere plek om te spreken met elkaar dan hier. Wilt u zo vriendelijk zijn om met ons mee te gaan?”
“Ja, ik…” Willem denkt na. Hij kan niet anders dan meegaan. “Ik zal even tegen mijn vrouw zeggen dat ik weg ben.” Willem roept naar boven waar zijn vrouw is heengelopen na hun gesprek. “Ik ben even weg. De politie wil dat ik meega naar het bureau.” Daarna loopt hij naar de woonkeuken om zijn jas en telefoon te pakken en loopt met de agenten mee naar het politiebusje wat op zijn erf geparkeerd staat.

 

Deel 31

Willem heeft het idee dat hij als arrestant wordt meegenomen. k al is het een gewone politiebus waarin hij zit. Maar het zwijgen van de beide agenten maakt hem nerveus. Hij heeft geen idee waarom hij mee moet gaan maar het leek hem beter om niets te vragen. De rit van zijn boerderij naar het politiebureau duurt misschien maar tien minuten maar voor Willem lijkt het uren te duren. Bij het politiebureau aangekomen wordt hem vriendelijk gevraagd om mee te lopen naar een spreekkamer. Tegenover hem zit een oudere agent die Willem uitnodigt om te gaan zitten. “Wilt u misschien koffie?”, vraagt Jos Maalstra. “Graag, zwart zonder suiker.” De tweede agent loopt weg om de koffie te halen.
“Voor ik vertel waarvoor we u graag willen spreken, wil ik eerst wat gegevens met u doornemen”, begint Jos tegen Willem. “U bent Willem van Kapelle? U heeft een boerenbedrijf?” Allemaal zaken waar Willem gewoon antwoordt op geeft. Hij voelt zich door de vriendelijke man op zijn gemak gesteld en het feit dat hij koffie krijgt, maakt dat hij niet het idee heeft dat hij verdacht wordt van allerlei zaken. Nadat de gegevens nagekeken zijn, legt Jos de map aan de kant. Willem zit met zijn koffie in de hand te wachten waar het over zal gaan. “Meneer van Kapelle, u vraagt zich misschien af waarom u hier moest komen. Het is namelijk zo dat u naam genoemd is in een strafzaak. Vanuit dat oogpunt hebben we een aantal vragen aan u. U kunt er voor kiezen om deze vragen te beantwoorden of om eerst met een advocaat te overleggen, maar u moet bedenken dat als u meewerkt en gewoon eerlijk antwoord geeft, u het snelste weer naar huis kan. Ik weet niet of uw vrouw en uw zoontje het wel zo leuk vinden als u lang wegblijft.”
Willem knikt. Hij heeft nog genoeg werk te doen op de boerderij dus het meewerken is nog niet zo gek idee. Daarbij weet hij niet waar het overgaat dus voorlopig maar luisteren en zo goed mogelijk antwoord geven.
“Mag ik misschien weten in welke zaak ik genoemd ben?”
“Het gaat om een zaak waarbij u tot twee keer toe op het land van een ander bent geweest en hier met onkruidverdelger heeft gespoten. Althans wij hebben van iemand uw naam doorgekregen dat u hierbij aanwezig was en dat u degene bent die dit hele plan verzonnen heeft en uw vrienden zover gebracht heeft dat ze mee deden.”
Willem kijkt verbaasd. Hij was er bij dat is wel waar maar het idee kwam niet bij hem vandaan. Zeker niet. Maar om nu de waarheid te gaan vertellen en te gaan uitleggen hoe het wel zit, lijkt hem ook niet zo verstandig.

--- wordt vervolgd ---​

 

Deel 32 (bij hoge uitzondering een tweede keer 400 woorden vandaag)

Willem gaat met zijn armen over elkaar zitten, gaat wat achterover zitten en denkt na. Zwijgen is geen optie. Zwijgen kost hem tijd en blijkbaar wil Harold hem de schuld geven van wat er gebeurd is. Hij kan nu om een advocaat vragen maar of dat nu zo verstandig is, weet hij eigenlijk niet. Hij besluit gewoon zijn versie van het verhaal te vertellen. Langzaam gaat hij naar voren en vertelt dan hoe het gegaan is. Dat hij tot twee keer toe meegedaan heeft met het sproeien van een ander zijn land. Hij erkent dat het dom is geweest maar hij ontkent ook dat hij degene was die het idee heeft bedacht. De eerste keer was misschien een grap en hij vertelt ook dat het idee van Harold kwam. Dat Harold de spullen bij zich had achter in zijn auto. Achteraf heeft hij spijt ervan maar hij voelde een soort verplichting omdat ze elkaar al kende vanuit hun studententijd. Jos luistert en schrijft af en toe iets op. Als Willem klaar is met zijn verhaal, kijkt Jos hem aan. “Ik weet niet wat er allemaal aan de hand is met de zogenaamde vriendenclub van jullie maar ik weet wel dat het verhaal wat jij vertelt, klopt met andere verklaringen. Er liggen nog wel vragen van onze kant maar die zullen we op termijn wel uitzoeken. Wat mij betreft zet ik de verklaring van jouw kant op papier. Als jij die dan wil ondertekenen dan wordt de zaak verder onderzocht. Je zal wel een uitnodiging krijgen van de rechtbank om te bepalen hoe het verder gaat. Of als het nodig is dan nodigen we je wel uit voor meer vragen. De verklaring wordt nu door een collega op papier gezet. Misschien een vreemde vraag maar wat wilde jullie bereiken met het sproeien?” Willem legt nogmaals uit dat het ging om een grap in eerste instantie. Dat Harold wist welk bedrijf er gecontroleerd zou worden en dat ze het daarom konden doen. En als vriendengroep uit hun studietijd leek het hun leuk om het te doen. De eerste keer was het vooral de lol, de tweede keer voelde het alsof het niet anders meer kon. De druk om niet mee te doen was te groot. Vanuit dat oogpunt had hij ook verdelger besteld maar dat hebben ze niet gebruikt. Althans na die twee keer is er niets meer gebeurd. Willem probeert zo eerlijk mogelijk dit deel van het verhaal te vertellen. Jos knikt alleen maar en nadat Willem klaar is, loopt hij weg om vijf minuten later met de verklaring die Willem moet ondertekenen terug te komen. Na het ondertekenen, duurt het niet lang voor Willem buiten staat. Hij voelt zich opgelucht maar aan de andere kant ook schuldig omdat hij op deze manier wel Harold heeft verraden.

--- wordt vervolgd ---​

 

Deel 33

Met lood in zijn schoenen omdat hij niet weet wat hij moet vertellen tegen Monique is Willem aangekomen bij zijn boerderij. Hij loopt aarzelend de woonkeuken in waar Monique zit te wachten. “Zo, je bent weer thuis. Fijn. Ik wil nog wel wat zeggen over mijn reactie op je verhaal over het jagen. Misschien reageerde ik wel erg heftig maar ik vind je zo dom. Zo dom dat je het niet eerder vertelt hebt. Zo dom omdat de gevolgen nooit weg zullen gaan. Je had er toen niet voor moeten kiezen om je mond te houden. Je bent wat dat betreft een echte boer. Alleen bezig met je werk, altijd de dingen waar je over denkt voor jezelf houden. Nooit deel je dat soort dingen met me. Ik ben er moe van. Moe omdat ik al zo vaak denk: Willem je hoeft het niet alleen te doen. We zijn samen getrouwd.” Ze wil opstaan om hem vast te pakken maar Willem zegt: “Blijf nog even zitten. Er is nog meer wat ik je niet vertelt hebt. Dat heeft ook alles te maken met het feit dat de politie aan de deur kwam.” Daarna vertelt Willem alles wat er gebeurd is. Hoe hij met zijn vier studievrienden het land van een ander heeft besproeid. De blik van Monique verandert van liefdevol naar de blik die hij zo goed kent. Hij beseft nu dat hij met vuur heeft gespeeld. Dat hij alles op het spel heeft gezet. Hij weet niet goed meer wat hij moet zeggen, dus draait hij zich om en wil weglopen.
“Willem van Kapelle, jij loopt nu niet weg. Je gaat zitten en dan moet jij maar eens goed naar mij luisteren. Als eerste wil ik weten of er nu nog meer is wat er allemaal gebeurd is. Heb jij enig idee wat er mis is gegaan tussen jou en Harold dat hij je op deze manier terug wil pakken? Als je dat niet weet en ik zie aan je gezicht dat je geen idee hebt, dan weet ik het goed gemaakt met je. Jij gaat vandaag met je verhaal naar de politie. Nee, laat maar. Wij gaan samen naar de politie. Onze zoon die buiten aan het spelen is, brengen we zo bij mijn ouders en dan ga ik met jou naar de politie om te vertellen wat er vroeger is gebeurd. Als we dat niet doen dan blijft er maar één ding over, dan ga ik naar de politie en zorg ik erover dat ze van alles op de hoogte zijn. De keuze is nu aan jou. Maar als je denkt dat ik ook blijf zwijgen heb je het mis. Als je denkt dat ik nog toekomst zie voor ons samen als we niet naar de politie gaan, dan heb je het ook mis. Hoe kon je ook zo dom zijn om…”
Ze worden allebei opgeschrikt door een steen die door de ruit van de keuken naar binnen komt. Willem staat direct op om te kijken waar die steen vandaan komt maar hij hoort alleen een motor hard wegrijden van zijn erf. Monique heeft de steen opgeraapt ondertussen en ziet een brief aan de steen vastzitten. Ze maakt het touw om de brief en steen los en kijkt samen met Willem naar de inhoud. “Als je wilt dat niemand weet van de moord dan verwachten wij geld om onze mond te houden. Je ontvangt per sms meer informatie.”

--- wordt vervolgd ---​

 

Een geintje moet kunnen het is tenslotte 1 april.

Deel 34

De stilte die valt is pijnlijk en lijkt op dit moment veel langer te duren. Het ligt op het puntje van de tong van Willem om zijn vrouw eens flink de waarheid te zeggen. Natuurlijk heeft hij fouten gemaakt maar haar reactie is overdreven en overtrokken, net of alles echt zo erg is wat hij heeft gedaan. Een studentengrap was het spuiten op een ander zijn land, maar Willem zegt het niet. Zijn gedachten gaan van de ene kant naar de andere kant. Misschien is het zwijgen niet zo dom geweest. Maar dat de zaken nu wel anders liggen dan voor het moment dat de steen door de ruit vloog, is hem wel duidelijk. Het gaat nu niet meer om zwijgen of iets zeggen van vroeger. Er moet veel meer achter zitten maar wat het is? Hij voelt dat deze stilte goed is om even tot bezinning te komen maar toch verbreekt Willem de stilte: “Jij wil nu nog steeds naar de politie? Jij denkt dat het daarmee klaar is? Jij denkt dat als we tegen de politie zeggen wat er is gebeurd dat we dan een oplossing hebben?” Voor Monique iets kan zeggen loopt Willem naar buiten toe. Zijn zoon speelde buiten en waarom heeft hij zijn hond Boris niet gehoord? Hij begint te rennen en roept steeds de naam van zijn zoon. “Henk, Henk, waar zit je?” Meestal speelt Henk in de schuur of in de tuin aan de achterkant van zijn huis. Hij haalt opgelucht adem als hij Henk ziet. “Daar ben je dus. Was je fijn aan het spelen?” Willem probeert zo gewoon mogelijk te doen. “Ja, ik was een hut aan het bouwen.” Monique die ondertussen ook naar buiten is gekomen vraagt aan Henk: “Heb jij nog iemand gezien?” Henk kijkt vragend naar zijn ouders: “Wie moet ik gezien hebben? Ik heb alleen een motor gehoord.” Opgelucht haalt Willem adem. Hij loopt naar de voorkant van het huis, naar het begin van de weg. Met zijn vingers in zijn mond, fluit hij zo hard hij kan. Maar hoe hij ook fluit, hoe hij ook kijkt, nergens komt Boris aangerend. Hij begrijpt er niets van. Als hij in de verte staart, voelt hij zijn telefoon trillen en klinkt het geluid van een sms. Hij pakt zijn telefoon uit zijn broekzak en leest het bericht van een telefoonnummer wat hij niet kent.
Morgenavond wil ik 10.000 euro als je wilt dat ik zwijg. Je hoort van me hoe je moet handelen. En mocht je je hond soms zoeken. Het was makkelijker geweest om je zoon mee te nemen dat dit rotbeest.

--- wordt maandag vervolgd ---
​

 

Deel 35

Een kreet van boosheid ontsnapt aan de keel van Willem. Hij voelt een woede in zich opkomen die hij heel lang niet zo gevoeld heeft. Als men iets wil bereiken prima, als men hem wil pakken of laten bloeden, dan is het maar zo. Maar zijn gezin en zijn dieren zijn voor hem zo belangrijk dat er een verbeten trek om zijn mond komt. Monique die is aan komen lopen na de gil die ze gehoord heeft, ziet dat elke vraag op dot moment te veel zal zijn. Willem begint in een hoog tempo te praten: “Die rotzak van een Harold, die heeft Boris meegenomen. Wat denkt hij wel niet. Ik zal hem wel krijgen. Je blijft met je poten van mijn spullen af. Of het nu om mijn boerderij, mijn dieren of mijn gezin gaat. Ik zal hem eerst eens goed de waarheid vertellen. Wat denkt hij nu te bereiken met dit gezeik. Wat is er aan de hand met hem.” Willem pakt zijn mobiele telefoon en belt Harold. Hij wordt bozer en bozer als hij de voicemail hoort op het mobiele nummer. Hij loopt met grote passen richting de boerderij. Dan belt hij Harold wel thuis. Dat nummer heeft hij liggen op zijn werkkamer. Als hij achter zijn bureau zit en de telefoon in zijn hand heeft, wacht hij ingespannen of de telefoon wordt opgenomen. “Willeke Nijland”, klinkt er een vrouwenstem aan de andere kant van de lijn. “Willeke je spreekt met Willem, een vriend van Harold. Weet jij waar ik Harold kan bereiken? Ik heb zijn mobiele nummer al geprobeerd.” Harold is niet thuis, Willem, ik weet niet of je het gehoord hebt, maar hij heeft fraude gepleegd en zit sinds gisteren al op het politiebureau. Eerst is hij meegenomen voor verhoor maar nu hebben ze hem in voorlopige hechtenis gehouden. Hij schijnt fraude gepleegd te hebben bij Skal. Maar ik weet niet wat er aan de hand is geweest daar. Maar waarom wil jij Harold spreken?” “Ik had hem pas gesproken en toen wilde ik iets nakijken en dat zou ik hem laten weten maar ik kreeg hem niet te pakken. Dus ik dacht ik bel hem thuis op.”, verzint Willem maar omdat hij niet zo goed weet wat hij met deze informatie zou moeten. “Maar Harold en fraude gepleegd? Waarom dan? Ach, jij weet het ook niet natuurlijk. Wil jij tegen hem zeggen dat ik gebeld heb. Is er iets wat ik kan doen? Sterkte maar met dit gegeven.”
“Willem heb jij veel verstand van geldzaken? Want ik wilde geld pinnen vandaag maar ik zag dat we te ver in het rood staan. En ik kan ook geen geld vinden op een spaarrekening. Ik snap er niets van.”
“Wil je dat ik langskom om te helpen daarbij? Dat zou ik wel willen maar ik heb het zo druk met andere dingen. Ik bel je later vandaag wel even om te kijken of ik kan helpen.”

--- wordt vervolgd ---​

 

Deel 36

Willem zet de telefoon terug in de houder. Zijn gedachten zijn op dit moment niet stil te zetten. Harold zit in voorlopige hechtenis dus komt de steen niet bij Harold vandaan. Dat maakt het allemaal wel ingewikkelder. Zeker omdat hij het idee heeft gehad dat alleen Harold maar wist van wat hij bijna twintig jaar geleden heeft gedaan. Maar blijkbaar zijn er meer mensen die van die rampgebeurtenis weten. Monique die binnen is komen lopen in zijn werkkamer vraagt aan Willem: “Heb jij Harold nog gesproken?”
“Nee” , antwoordt Willem. “Hij zit in voorlopige hechtenis. Ik weet niet waarom dat zo is en ik weet ook niet wat er verder allemaal aan de hand is maar ik weet wel dat hij dus niet de persoon is geweest die de steen door de ruit heeft gegooid.”
“Wat ga je nu doen? Ga je nu naar de politie om het hele verhaal te gaan vertellen?”
“Nee, ja, ik bedoel ik weet het nog niet.”
“Maar ik weet het wel. Je gaat richting de politie. Als jij niet gaat dan ga ik weg. Dan ga ik wel naar mijn ouders toe.”
“Begin je nu weer daarover? Wil je soms weg? Ben je het soms zat met me? Je kan van alles bedenken en van alles willen. Ik luister er naar maar ik zeg je dit wel. Ik heb toen gedaan wat ik heb gedaan. Ik heb de fout gemaakt om te zwijgen. Niets te zeggen tegen jou, tegen niemand. Dat je er boos om bent, prima. Misschien is dat wel je goed recht. Dat ik het probleem moet oplossen en er voor moet uitkomen wat er toen gebeurd is, kan ik ook begrijpen en dat zal ook heus wel gebeuren. Maar wel op een moment dat ik denk dat het verstandig is. Op een moment dat ik uit kies. Pas gaf je me een maand de tijd om dit probleem op te lossen en nu dreig je tot drie keer toe op dezelfde dag dat ik dit moet doen of dat moet doen omdat je anders bij me weggaat. Volgens mij is dat niet de manier zoals we omgaan met de zaken.”
Monique draait zich om en wil weglopen. Willem pakt haar vast en zegt het volgende met een verbeten trek om zijn mond: “Ik weet dat ik het verkeerd gedaan heb en als je me niet meer wil om wat ik gedaan heb dan moet jij het weten, maar ik los dit op mijn manier op. Of je het er mee eens bent of niet.”
“Je doet het maar op jouw manier. Maar bedenk wel dat dit niet mijn manier is en bedenk wel dat als je er niet uitkomt je het ook maar zelf moet uitzoeken.” En met een klap trekt Monique de deur achter haar dicht.

--- wordt vervolgd ---​

 

Iedereen is zo nieuwsgierig, dus ik dacht vooruit dan maar. Een tweede deel kan er wel bij vandaag.

Deel 37

Willem is niet eens meer verbaasd over de reactie van Monique. Hij heeft het idee dat hij op dit moment zelf de oplossing moet vinden. Dat hij zelf moet uitzoeken hoe het zit en dat zijn vrouw alleen maar zegt: “Ga naar de politie.” Dat zal er op de duur wel van komen maar op dit moment is dat nog niet aan de orde. Hij zou eigenlijk wel eens met iemand willen spreken die hem advies kan geven in deze zaak. Met name de juridische kant en wanneer de dingen verjaren zijn voor hem belangrijk om te weten. Maar hij kan niet zo maar een advocaat bellen om te vragen hoe hij moet handelen. Hij weet niet eens of er iemand hier in de omgeving zit die er verstand van heeft. In gedachten gaat hij het rijtje met kennissen van zichzelf en van zijn vader af. Misschien kan hij met een vriend van zijn vader er over spreken. Die man is acht jaar geleden met pensioen gegaan bij de politie. Waarschijnlijk zal die wel kunnen vertellen hoe hij het beste kan handelen met de zaak zoals het er nu voorligt. Niet zo zeer wat het geld betreft wat er morgen betaald zal moeten worden want dat is hij echt niet van plan. Het bedrag is ook weer niet zo schrikbarend hoog en als het moet kan hij dit morgen wel regelen bij de bank. Dat is het probleem niet. Hij begrijpt alleen wel dat als hij nu betaalt, ze volgende keer weer aankloppen bij hem en daar heeft hij geen zin in. Nadat hij in het telefoonboek het nummer van de vriend van zijn vader heeft opgezocht, belt hij de desbetreffende persoon. “Goedemiddag, met Jaap Groenhuis” “Goedemiddag, u spreekt met Willem van Kapelle, de zoon van Henk van Kapelle.” “Zo, dat is lang geleden dat ik je gesproken heb, ik denk dat het nog was toen je nog thuis woonde. Er is toch niets aan de hand met je vader?” “Nee, maar ik wil graag een aantal dingen bespreken. Ik weet niet of het uitkomt dat ik zo even bij u langskom?” “Je bent van harte welkom. Ik hoef nergens naar toe dus ik weet niet hoe laat je hier kan zijn.” “Het zal een minuut of tien rijden zijn dus u ziet mij zo als het uitkomt, want dan stap ik nu gelijk in de auto.” “Dan zet ik alvast een kop koffie en zie ik je zo.”
Willem loopt zijn werkkamer uit en roept ergens de woning in. “Ik ben even weg maar ik verwacht voor het eten thuis te zijn.” Daarna stapt hij in zijn auto om naar Jaap Groenhuis te gaan.

--- wordt vervolgd ---​

 

Deel 38

Nadat Willem aangebeld heeft bij de woning van Jaap Groenhuis moet hij even wachten voor de deur opengaat en hij joviaal begroet wordt. “Kom binnen, de koffie is ondertussen klaar.” “Lekker, ik heb best trek in een bakkie.”
Met twee dampende koffiemokken komt Jaap weer terug de kamer in en hij gaat tegenover Willem zitten. “Wat is het wat je wilde bespreken met mij?”
Willem slikt want hij beseft dat hij nu zijn verhaal moet vertellen. Hij vraagt dan ook of het geheim kan blijven wat hij vertelt. Na een instemmende antwoord van Jaap, begint Willem zijn verhaal bij die bewuste middag toen hij 15 jaar oud was. Hoe hij op weg ging naar het bos. Hoe hij de volgende dag hoorde dat de boswachter was doodgeschoten en dat hij toen de conclusie heeft getrokken dat het door een schot van hem moet zijn gebeurd. Op het moment dat hij het laatste vertelt, is het Jaap die echter zegt: “Stop met je verhaal. Ik ben zelf bij het onderzoek betrokken geweest. De boswachter is op een manier doodgeschoten wat jij nooit gedaan kan hebben. Althans hij is niet omgekomen door het feit dat jij daar aan het jagen was en geen beest kon raken en dat jij wel vier keer geschoten hebt. De details van de moord hebben we toen nooit naar buiten gebracht. Binnen dat onderzoek hebben we zo weinig mogelijk informatie gedeeld met het publiek. Simpel weg omdat er geen informatie was om te delen. Tot op de dag van vandaag is ons wel duidelijk hoe de boswachter is gestorven maar niet het waarom. Een ding kan ik je wel vertellen. Mits jij ook beloofd om je mond te houden.” Willem knikt instemmend. Hij kan het nieuws nog niet goed geloven. “De boswachter zat vastgebonden aan een boom, met drie kogels in zijn hart. Alle drie afkomstig van een revolver en niet van een jachtgeweer.”
Willem weet niet wat hij moet zeggen. Hij is opgelucht maar aan de andere kant zijn er dus mensen op de hoogte van een schietpartij en die willen hem dus pakken. Maar hij begrijpt niet hoe het zit, hoe dat kan. Hij drinkt zijn koffie op. Jaap wil wel weten hoezo hij nu met dit verhaal naar buiten komt. Willem antwoordt dat hij steeds meer last kreeg van het feit dat hij bijna twintig jaar lang zijn mond had gehouden. Daarna gaat hij snel weg bij Jaap. Hij moet een moment van rust zien te vinden om dit te verwerken en allemaal op een rijtje te kunnen zetten.

--- wordt vervolgd ---​

 

Ja het kan wel op zich maar ik probeer per stukje 1 onderdeel van het verhaal te schrijven. Dus dan kan ik de zinnen wel langer maken maar het zou toch 1 gebeurtenis per stukje blijven.

Maar omdat ik meeleef met jullie spanning geef ik weer een extra deel vandaag.

Deel 39

Nadat Willem weggereden is bij Jaap, gaat er van alles door zijn gedachten. Blijkbaar denkt iemand dat hij wel schuldig is aan een moord waar hij niets mee te maken heeft. Willem denkt verder na. Hoe kan het zijn dat iemand hem er mee in verband kan brengen wat er toen gebeurd is. Hij heeft tegen niemand gezegd wat hij gedaan heeft die dag. Het kan niet anders zijn dan dat iemand hem gezien heeft in het bos. Want tijdens de rit naar het bos toe zat het geweer en wat hij nodig had in een vuilniszak achterop zijn fiets. Maar als iemand hem gezien heeft dan moet die persoon ook weten wat er wel gebeurd is in het bos. Maar hoe komt Harold dan aan die informatie? Als Willem nadenkt dan kan hij die link niet leggen. Harold heeft hij leren kennen tijdens zijn studie en toen woonde hij ver bij het bos vandaan. Pas na zijn studie is hij hier komen wonen. Hij kan zich niet voorstellen dat Harold betrokken is die gebeurtenis, dus moet iemand hem ingefluisterd hebben wat er aan de hand was daar. Wie het kan zijn? Hij heeft werkelijk geen idee. Hij kan wel uren hierover na gaan denken maar daar komt hij niet verder mee. Hij is bijna bij zijn boerderij aangekomen als zijn mobiel een piepje laat horen. Willem weet dat er een sms binnen is gekomen en hij parkeert zo snel hij kan de auto aan de kant van de weg om te zien wat dit voor bericht is. Als hij op het beeldscherm staat ziet hij weer een sms van een onbekend nummer. Morgenavond om 22.00 uur wil ik een tas hebben met 10.000 euro. De plaats hoor je morgen. Geen contact met politie anders maak ik het rotbeest af.
Willem leest het over en stuurt zonder na te denken of het verstandig is de volgende tekst terug. Ik weet dat ik niets gedaan hebt wat niet mag dus naar het geld kan je fluiten. Het lucht hem op dat hij op deze manier zijn frustratie kwijt kan raken. Zijn telefoon legt hij weg. Wie kan hem nog wat maken? Hij is alleen maar schuldig aan het spuiten van onkruidverdelger samen met zijn vrienden. Meer kan je er niet van maken. Hij schrikt als zijn telefoon weer gaat. Wil je soms dat ik de politie vertel dat je met een revolver de boswachter heb doodgeschoten? Als ik jou was zou ik er maar voor zorgen dat je die 10.000 euro wel gaat regelen.

--- wordt vervolgd ---​

 

Deel 40

Een gevoel van onmacht maakt zich langzaam meester van Willem. Hij dacht dat hij het probleem had opgelost maar het blijkt toch groter te zijn dan hij dacht. Anders in elkaar te zitten dan hij verwacht. Hij heeft het gevoel ook dat hij vastloopt. Hij kan naar de politie gaan maar dan komt hij geen stap vooruit. Zeker niet omdat hij weet via Jaap wat er gebeurd is met de boswachter. Als hij die informatie deelt dan maakt hij zichzelf alleen maar verdacht. Hij sluit zijn ogen en denkt na over de bewuste middag nu bijna 20 jaar geleden. Omdat het achteraf een enorme impact heeft gehad op zijn leven, staat die hele middag hem nog helder voor de geest. Het bos waar hij was, kan je op één manier naar binnen rijden. Tussen het dorp waar hij woont en de stad loopt een drukke weg. Halverwege die weg kan je dan via een zandpad naar het bos gaan. Tegenwoordig is er ook een fietspad naast aangelegd maar toen was er alleen dat zandpad. Hij probeert zich de rit van de weg naar de rand van het bos weer voor de geest te halen. Hij weet dat hij niemand gezien heeft op dat pad. Hij was juist erg gespannen en heeft voortdurend om zich heen gekeken. Toen hij zijn fiets neergezet heeft achter een struik heeft hij wel bedenkt hij zich nu, het geluid van motors gehoord. Hij was er boos over omdat hij dacht dat ze het wild wat hij wilde schieten zouden verjagen. Twee waren het er in ieder geval, dat weet hij nu. Hij heeft in het bos zelf niemand gezien maar hij lette ook alleen maar op het wild. Zijn vader zei altijd tegen hem als hij iets zocht en dan wat anders over het hoofd had gezien. “Als je naar konijnen zoekt, is de kans klein dat je geiten ziet.” Zoals zo vaak heeft zijn vader gelijk gehad. Misschien heeft hij onbewust wel iets waargenomen wat hij toen als niet belangrijk heeft gezien. In gedachten ziet hij zich lopen in het bos. Nu schiet het hem te binnen dat hij 3 schoten heeft gehoord en daarna motors die wegreden. Al die tijd was hij dat vergeten. Misschien ook wel omdat hij nooit gezocht heeft in zijn gedachten naar aanwijzingen. Hij denkt na over wat er gebeurd is toen. Mensen op een motor. Was het ook niet iemand met een motor die de steen gooide? Ligt het teveel voor de hand om die beide gebeurtenissen met elkaar in verband te brengen? Hij weet het niet maar zo gek vindt hij niet dat hij nu zo denkt.

--- wordt vervolgd ---​