Verhaal Ard: Argwaan

Deel 1

De gure wind die de hele week al om zijn boerderij giert, is eindelijk gaan liggen. De donkere wolken waar veel regen uitgevallen was de afgelopen week, lijken open te breken. Alsof ze een voorteken zijn. Hij staat en kijkt uit over de landen van zijn boerderij. Hij voelt zich trots als hij denkt aan het werk wat hij allemaal gedaan heeft in de afgelopen week. Misschien was dat wel de manier om te vergeten wat er vorig weekend was gebeurd. Hij weet ook wel dat het niet goed te praten valt. Zeker niet als je kijkt naar zijn eigen rol in het geheel. Maar zei zijn vader het vroeger al niet tegen hem als hij ergens mee zat: "Pak de schop maar jongen en ga maar aan de slag". Op een boerderij is er altijd werk genoeg. De hele week heeft hij met de schop in zijn hand gewerkt. Schop in de grond, optillen, grond omkeren. Schop in de grond, optillen, grond omkeren. Nee het was niet het leukste werk op de boerderij. Liever was hij bezig met zijn dieren. Kijken of de varkens al weer jongen hebben. Het voeren van de kippen of de pauwen. Steeds prettig hoe die beesten naar hem kijken. Natuurlijk heeft hij wel tijd gehad voor zijn beesten maar hij was zo snel als mogelijk was weer aan het spitten gegaan.
De gure wind die er al heel de week stond, maakte dat hij hard gewerkt heeft. De kou moest hij verdrijven door de arbeid. Hard werken en niet nadenken. Gewoon de gedachten proberen stil te zetten.
Zijn vrouw vroeg hem elke dag of er soms wat was. Maar hij kon toch niet vertellen wat hij gedaan had. Wat er in het weekend allemaal voorgevallen was. Wat zou zij er van gezegd hebben? Zij is rechtlijnig en kan niet tegen onrecht. Hij is ook rechtlijnig althans dat dacht hij tot vorig weekend. Maar nu weet hij niet meer of hij zichzelf nog wel zo kan noemen. Aan de andere kant moet hij ook weer niet denken dat wat er vorige week gebeurd is, hem ook direct een ander mens maakt. Van één ding was hij overtuigd. Nooit maar dan ook nooit meer zou hij hetzelfde weer doen. De stad daar gaat hij voorlopig niet meer naar toe. Je moet geen onnodig risico nemen, je moet het gevaar niet opzoeken. Daarom was hij aan het spitten geweest, daarom wilde hij door het werk, het gebeuren proberen te vergeten. Daarom...

Edit: Een aantal aanpassingen gedaan.

 

Deel 2.

Met een leeg hoofd loopt Willem met de spa over zijn schouder terug naar zijn boerderij. Trots is hij altijd als hij de woning ziet die al generaties in bezit is bij de familie en altijd over is gegaan op de oudste zoon. Hij heeft er veel tijd ingestoken om het aan te passen aan de huidige eisen die je stelt aan een woning. Zonnepanelen op het dak, waarvan hij het riet heeft vervangen door dakpannen. Een goede isolatie van de woning was ook noodzakelijk en de kosten die het met zich meebracht, hebben hem wel eens slapeloze nachten bezorgd. Zeker als je kijkt naar de prijzen die steeds vaker lijken te zakken dan dat ze omhoog gaan. Hij weet ondertussen wel dat hij de kosten van de verbouwing of verbetering zoals hij het zelf noemt, langzaam zal terugverdienen. De financiële kant van zijn boerenbedrijf vraagt veel tijd. Het idee wat mensen hebben over het werken als boer en het vaak geromantiseerde beeld erbij, klopt in de praktijk niet. Hij moet alles registreren, heeft met allerlei wetgeving te maken en moet ook nog zorgen dat het bedrijf gezond en rendabel blijft. Zeker als zijn zoon, die nog maar 5 jaar oud is, straks het bedrijf wil overnemen. Misschien was het ook wel de reden van alle druk die er ligt, die het boerenbedrijf met zich meeneemt dat hij af en toe in het weekend naar de stad gaat. Meestal gaat het erom dat hij met een stel vrienden die hij kent van de tijd dat hij studeerde gezellig iets te drinken. Een borreltje doen of in zijn geval frisdrank. Hij drinkt nooit. Als tiener heeft hij ooit wel eens bier gedronken maar hij vond het vies. Voor hem een reden om het niet meer aan te raken. Maar goed, voorlopig is het beter om even niet de stad in te gaan. Hij heeft er geen behoefte aan. Hij begrijpt nog steeds niet waarom hij het afgelopen weekend gedaan heeft. Was het omdat zijn vrienden het vroegen aan hem? Was het omdat hij de redenatie van zijn vrienden goed kon begrijpen? Spijt heeft hij van zijn daad. Maar ergens in zijn brein is er ook iets van waarom zou je het niet nog een keer doen? Was het wel zo erg wat er gebeurd is? Of bekijkt hij het te zwart-wit? Maar nu is het weekend, morgen is het een week geleden wat er gebeurd is. En voor hem moet het zo blijven. Het moet achter hem blijven liggen…

 

Deel 3.

Als hij de spa in de schuur heeft schoongemaakt en deze bij het andere gereedschap heeft weggezet, hoort hij het geluidje op zijn mobiele telefoon dat er een berichtje is binnengekomen. Nieuwsgierig als hij is, kijkt hij op zijn telefoon en ziet dat John, zijn beste vriend, aan hem vraagt of hij de bestelling al geplaatst heeft. Willem voelt een bepaalde spanning in hem opkomen. Daar was hij al bang voor dat dit zou gebeuren. Je kan wel denken dat jij het achter je wilt laten, maar je hebt ook met je vrienden te maken. Heel de week heeft hij nagedacht hoe hij kon zeggen dat hij niet meer mee wilde doen. En nu is het moment daar. Nu kan hij vertellen wat hij wil. De twijfel slaat toe. Als hij zegt dat hij stopt dan is het plan voorbij. Dan zal hij er waarschijnlijk bij zijn vrienden uit liggen. En als hij het bestelt, doet hij toch niets verkeerds? Een bestelling kan je zo plaatsen. Hij bestelt wel vaker. k bij het bedrijf waar zijn bestelling nu vandaan zal moeten komen. Is het strafbaar als je iets bestelt? Iets wat hij kan gebruiken op zijn boerderij? Was dat misschien wel de echte reden dat hij een stuk land heeft omgespit? Hij snapt ook wel dat het op dit moment niet anders kan. Hij moet doorgaan met het plan. k al wil hij het misschien niet, ook al weet hij dat er risico’s zijn aan het plan waar ze vorig weekend mee bezig waren, ook al weet hij dat de prijs als het uitkomt of als het misgaat hoog zal zijn. Hij moet wel verder gaan. Hij beantwoordt het bericht op zijn telefoon. “De bestelling gaat vanavond nog de deur uit.” Naast het gevoel dat hij heeft dat het misschien wel fout is waar ze mee bezig zijn, maakt een soort sensatie zich ook meester van hem. Als het allemaal lukt, als het waar is wat er allemaal gezegd wordt, als het echt zo zal gaan zoals zijn vrienden zeggen. Niet veel verder denken maar. Kalm moet hij blijven. Kalm en rustig omdat er nog van alles fout kan gaan. En fouten zijn op dit moment niet verstandig. Fouten kunnen er voor zorgen dat alles mis zal gaan.

Hij loopt van de schuur naar zijn boerderij. Eerst eten en dan vanavond kan hij de bestelling plaatsen. Al is het alleen maar omdat hij vorige week en net weer tegen John heeft gezegd dat hij dat zou doen.

 

Deel 4

Willem doet de deur van de woonkeuken dicht en loopt richting het gasfornuis om te kijken wat er in de pannen zit. Zijn vrouw Monique ziet het met een lach aan terwijl ze de tafel aan het dekken is. “We eten vanavond bami, je hoeft niet te kijken.” Hij tilt toch de deksel om te kijken. “Wil jij Henk roepen, dan kunnen we gaan eten”
Willem loopt de kamer in om te kijken of hij Henk, zijn zoon, ziet. Met zijn zware stem roept hij even later de naam van zijn zoon.
Even later zitten ze aan tafel en nadat zijn vrouw heeft opgeschept, is het een korte tijd stil omdat ze allemaal druk zijn met eten. Monique is de eerste die de stilte doorbreekt: “Heb je nog veel werk vanavond?”
Willem antwoordt met zijn mond half vol: “Valt wel mee, moet nog wat administratie doen.”
“Is het je gelukt met het spitten?”
“Ja, de kant van het land is nu klaar. Morgen kan ik de rest van het land ploegen. Ga je morgen mee met de tractor, Henk?”
“Heb jij trouwens gehoord dat er dit weekend op 4 plekken is ingebroken in de stad?”
“Ja.” Willem eet zwijgend verder. “Er gebeurt veel in de stad de laatste tijd, heb ik het idee” , zegt hij als hij klaar is met zijn maaltijd. “Vroeger was het als ik er naar toe ging nog gezellig. Tegenwoordig is het alleen maar gedoe daar.”
“Ik snap ook niet dat de politie niet beter oplet.”
“De politie, laat me niet lachen. De hele overheid heeft geen oog meer voor de gewone hardwerkende burger. Kijk maar hoe ze omgaan met de wetten die we als boeren allemaal hebben. Hier moet je goed registreren, denk aan deze papieren. Soms heb ik het idee dat ik geen boer meer ben maar een accountant of zoiets. Het werken op het land of het verzorgen van je dieren, heb je steeds minder tijd voor.”
“Had ik maar niets gezegd. Ik weet hoe je er over denkt. Maar je weet hoe ik erover denk, je moet je aan de regels houden en als de overheid alles wil weten dan moet je het maar doen.”
“Daarom ga ik nu maar naar mijn werkkamer. Dan kan ik voor de overheid alles weer op de juiste manier noteren. Roep je als het nieuws begint dan kom ik koffie drinken.”

 

Deel 5 (de vorige delen kan je vinden op de andere bladzijde in de Boerenhut)

Willem zet zijn computer aan als hij achter zijn bureau gaat zitten in zijn werkkamer. Terwijl hij moet wachten tot deze is opgestart, kijkt hij naar de brieven die hij gekregen heeft met de post. Een aantal rekeningen die hij zo zal betalen. Verder veel reclame. Het lijkt er op dat veel bedrijven denken dat als je boer bent met veel land je ook allerlei andere dingen nodig hebt. Dingen die niets, althans zo kijkt hij er tegen aan, met het boerenwerk te maken hebben. Even later vult Willem de gegevens in die hij moet bijhouden. Daarnaast maakt hij voor zichzelf een rekenbestand om te kijken wanneer er wat geoogst kan worden. Hij is blij dat hij zich tijdens zijn studie erg verdiept heeft in het plannen van het werk. Veel verstand heeft hij ondertussen van welk gewas op welk moment gezaaid kan worden. Hoe hij de meeste opbrengst kan halen van zijn land.
De klok onderaan zijn beeldscherm laat zien dat het bijna half acht is. Hij heeft nog een half uur voor zijn vrouw hem zal roepen voor koffie. Tijd genoeg om een bestelling te plaatsen. Die afspraak heeft hij gemaakt het afgelopen weekend. Het weekend wat bij hem voor een verandering heeft gezorgd. Het weekend waar hij tijdens het spitten dacht afstand van te nemen. Maar nu weet hij heel goed dat afscheid van zijn daad niet meer kan. Met een druk op de knop bestelt hij voldoende bestrijdingsmiddelen. Middelen die je kan en mag gebruiken. Voor zijn eigen land gebruikt hij het ook dus niemand zal vreemd opkijken als hij nu weer een nieuwe hoeveelheid bestelt. Om de schijn nog verder tegen te gaan bestelt hij ook andere dingen die hij misschien niet direct nodig heeft maar die er wel voor zorgen dat deze bestelling niet anders is dan een normale bestelling. Hij voelt zich opgelucht dat hij dit gedaan heeft. Met een kort bericht laat hij John weten dat de bestelling onderweg is. Hij gaat er gemakshalve vanuit dat John het wel zal doorgeven aan de andere vrienden. Een groep vrienden die elkaar kennen van het studeren. Hij is de enige die een boerderij heeft. De andere vier werken wel binnen de agrarische sector maar het boeren zoals hij al als kind heeft geleerd, willen en kunnen ze niet. Dus deze bestelling moest hij wel plaatsen.

 

Deel 6

Voordat Monique hem kan roepen, is Willem al de woonkamer ingelopen. Zijn zoon, zit al in zijn pyjama te wachten om nog wat te drinken en dan naar bed te gaan. “Kom op Henk, dan breng ik je naar bed. Morgen moet je weer naar school.” De ogen van Willem verraden dat hij er plezier in heeft om zijn zoon een beetje te plagen. “Maar papa, ik ben morgen toch vrij. Ik mag morgen toch mee om te ploegen.” Willem lacht. “Dan moet je zeker gaan slapen. Ploegen is heel, heel erg zwaar werk.” Henk snapt nu dat zijn vader hem plaagt. “Dan moet u ook naar bed.”
Ondertussen komt Monique met een dienblad met koffie en drinken voor Henk de kamer in. Willem zet de televisie aan en Henk kruipt bij zijn vader op schoot. De stilte tijdens het journaal is voor Willem van absoluut belang. Hij wil weten wat er allemaal gaande is. Zeker ook als het om de politiek gaat. Hij voelt zich zo vaak als boer afhankelijk van de beslissingen in Den Haag en zeker wat men besluit in Brussel. Vandaag is er echter weinig wat hem kan boeien. Alleen aan het eind. Dan komt het weerbericht. Hij heeft zelf ingeschat dat er dit weekend droog zal zijn. De wind was vanmiddag al gedraaid en dat zorgt er voor dat er ook wat warmere lucht aangevoerd zal worden. Hopelijk is er morgen ook een heerlijk zonnetje want dan geniet hij toch meer als hij het stuk land moet ploegen.
Na het journaal vraagt Monique: “Moet je nog wat doen vandaag of ben je klaar?” Willem antwoordt: “Klaar, klaar. Als boer ben je nooit klaar. Maar vanavond is het wel mooi geweest. Morgen hoop ik het stuk land achteraan te kunnen ploegen. Als het weer dan gunstig is dan kan ik maandag of dinsdag misschien wel aardappelen poten.”
“Het is bijna eind maart, dus het zou misschien kunnen. Zijn de voorspellingen voor de komende periode goed te noemen?”
“Volgens de verwachting op de lange termijn zal het tot half april niet gaan vriezen. Als er daarna nog wat vorst komt dan overleeft de aardappel het wel. En ik ben het wachten om wat te doen zo zat. De hoeveelheid regen die gevallen is in januari en februari maakt dat ik toch wat achterloop. Maar je weet wat ze zeggen als een boer niet meer klaagt, dan gaat het pas echt slecht.”

 

Deel 7 ( De vorige delen staan ook hier in de Boerenhut)

Of het nu van het spitten komt wat Willem heel de week had gedaan of omdat hij eigenlijk de halve nacht wakker heeft gelegen en hij de slaap niet kon vatten, één ding is wel duidelijk deze morgen als hij opstaat, hij voelt zich gebroken. En dat terwijl hij gisterenavond op tijd op bed lag. Vandaag heeft hij een rustige dag. Samen met zijn zoon, rijden over een groot stuk land. De ploeg achter de tractor en zo recht mogelijk het stuur houden. Nee, daar wordt hij niet moe van. Verder heeft hij niet veel plannen. Hij bedenkt dat als hij hard doorwerkt vanmorgen, hij vanmiddag met zijn vrouw en zoon wel een rit kan maken door de omgeving van zijn boerderij. Nieuwsgierig als hij is wil hij weten hoe de rest van de boeren in de buurt er voor staan met hun land. Kijken of hij nog iets kan leren. Ergens is er toch altijd een soort competitie om te kijken wie als eerste weer wat durft te poten of te zaaien op zijn land. Een soort strijd die hij graag wil winnen. Dus daarom zo de ploeg in de akker en aan het werk. Hij kijkt op de klok en ziet dat het nog vroeg is. Half acht. Nog geen tijd om zijn zoon wakker te maken. Gisterenavond heeft hij de ploeg al achter de tractor gezet dus hij kan al een stuk doen voor Henk wakker is. Hij steekt zijn telefoon in zijn zak en even later rijdt hij over het wijde landschap heen. De vogels cirkelen achter zijn tractor naar beneden om te kijken of er nog wat insecten omhoog komen door het ploegen. Hij kijkt achterom en geniet van de natuur. En hier komen dan straks zijn aardappels weer uit de grond. Hij kan al genieten bij het vooruitzicht. Maar de prijzen zullen wel weer tegenvallen. De vraag wordt steeds minder. Terwijl hij in zichzelf loopt te mopperen, voelt hij zijn telefoon trillen. Hij kijkt en ziet een bericht van John. “Zie ik je vanavond? Zelfde plan als vorige week.” Het voelt voor Willem als een koude hand die hem bij de keel pakt. Hij antwoordt direct: “Is goed” En daarna is zijn goede humeur weg als sneeuw die smelt door de zon. Hij had willen stoppen, vorige week willen vergeten maar het kan niet meer. Nooit meer. Hij baalt en als hij achter zich kijkt naar zijn land ziet hij dat het laatste stuk met ploegen ook scheef is gegaan. Kan hij het nog een keer doen. Bah.

 

Deel 8

Nadat Willem voor de tweede keer het laatste stuk geploegd heeft, rijdt hij met zijn tractor richting de boerderij. Hij heeft trek in koffie en wil daarna samen met zijn zoon de rest van het land ploegen. Hij zet de tractor voor de schuur en loopt de woonkeuken in. Aan de tafel zitten zijn vrouw en zoon. “Was je al begonnen, papa? Ik mocht toch mee vandaag?”
“Ja jongen, het is een groot stuk land dus ik dacht ik doe het eerste stukje alvast. Trouwens ik ben vanavond niet thuis. De jongens vroegen of ik langs kwam.”, probeert Willem zo neutraal mogelijk te zeggen.
“Alweer? Vorige weekend was je ook al een avond weg. Ik had gedacht dat we vanavond samen zouden zijn. Is het echt nodig dat je weggaat?”
“Ja, ik heb het al laten weten aan John dat ik vanavond kom.”
“Is dat nu elk weekend zo? Misschien wil ik ook wel eens een keer weg. Je kan het toch ook overleggen?”
“Niet zo mopperen. Waar had je dan naar toe gewild?”
“Dat weet ik niet.”
“Dan moet je ook niet zeuren. Ik ben er niet vanavond. Ik heb heel de week hard gewerkt dus heb ik het wel verdiend dat ik er even tussenuit ben.”
“Even? Vorig weekend was je ook pas om 2 uur ’s nachts thuis.”
“Hoe kan jij dat nu weten? Je sliep toen ik in bed kwam.”
“Misschien sliep ik wel niet en was ik wel boos omdat ik heel de avond alleen was.”
“Kan ik er wat aan doen dat het vorige week gezellig was?” Willem staat op en loopt weer naar zijn tractor. Onderweg naar buiten roept hij nog naar zijn zoon Henk: “Opschieten, we hebben nog een hoop te doen vandaag.” In zijn tractor wacht hij op zijn zoon. Hij kan wel boos worden op Monique maar daar heeft hij niets aan. Hij weet ook wel dat ze ergens gelijk heeft. Hij kan alleen niet vertellen wat hij gaat doen vanavond. Hij kan ook niet vertellen wat hij het afgelopen weekend gedaan heeft. Al is het alleen maar omdat hij niet weet hoe hij het moet vertellen. Al is het alleen maar omdat hij denkt dat ze het af zal keuren. Hij wil er niet aan denken wat ze allemaal voor verwijten dan zal bedenken. Hij kijkt op zijn horloge en toetert om zijn zoon te laten opschieten. Hij wil op tijd klaar zijn en hij moet er ook voor zorgen dat hij op tijd weg kan om naar zijn vrienden te gaan.

 

Deel 9

Als het ploegen klaar is, is Willem innerlijk ook weer rustig geworden. Hij heeft zich voorgenomen om er niet meer over na te denken of het goed of fout is. Die conclusie heeft hij genomen. Wat er gebeurd is het afgelopen weekend en wat hij vanavond met zijn vrienden gaat doen, is niet goed. Maar hij weet ook dat de omstandigheden zoals ze er nu zijn, hem er toe dwingen om mee te doen met zijn vrienden. Hij wil het eigenlijk niet doen maar hij snapt ook wel dat hij nu niet terug kan. Hij heeft tegen zijn vrienden gezegd dat hij mee zal doen. Dus dan kan je nu niet terugkrabbelen. De vriendschap is er al een lange tijd en soms heeft hij het idee dat die band sterk zal blijven. Of misschien wordt het door het gebeuren nog wel sterker. Vier vrienden die voor elkaar door het vuur zullen gaan. Van wie het idee ook is geweest wat ze gedaan hebben, wil hij niet te veel aan denken. Ze hebben met zijn vieren gedaan wat ze samen ook wilden. Hij weet niet of de andere ook heel de week erover na hebben gedacht. Hij weet niet of de rest ook nog nadenkt of het wel juist is wat ze doen. Hij weet wel uit hun studietijd dat hij altijd degene was die meer over dat soort zaken nadacht als de rest. Maar nu wil hij er niet meer over nadenken. Nu is het zoals het is. Daar kan of wil hij niets aan veranderen.
Als hij de ploeg losgekoppeld heeft en zijn tractor in de schuur heeft gezet, loopt hij samen met zijn zoon naar binnen. Hij probeert zo gewoon mogelijk te doen en de uitbarsting die hij vanmorgen had te vergeten. “Ben je druk vanmiddag of zullen we een rondje gaan rijden en ergens een kop koffie gaan drinken?”, vraagt hij aan Monique. “Ik heb wel tijd om mee te gaan. Net zoals jij nooit klaar ben met werken, kan ik ook altijd wel wat doen, maar als we op stap gaan dan ga ik graag mee.”
Willem is opgelucht. Op deze manier is de sfeer beter dan vanmorgen. Dan kan hij ook de andere dingen doen die hij wil doen. Hij heeft er nu al zin in om te gaan kijken in de omgeving. Daarnaast zal hij rijden naar het restaurant aan de rand van het bos. Misschien kan hij Monique ook wel overhalen om een hapje te eten. Dan hoeft hij zich ook minder bezwaard te voelen. Om misschien te vertellen wat er gebeurd is, komt niet bij hem op. Hij heeft zin in deze middag. Misschien ook wel om zijn gedachten af te leiden.

 

Deel 10.

Het is al donker buiten als Willem de spullen die hij nodig heeft voor zijn afspraak met zijn vrienden achter in zijn auto neerlegt. Hij voelt de adrenaline in zijn lichaam toenemen. Hij voelt de spanning op zijn spieren toenemen. Maar hij weet ook dat het nog te vroeg is om nu al de spanning te voelen. Nu nog niet. Pas later op de avond is die spanning nodig. Hij start zijn auto en rijdt weg van zijn boerderij. Het is verbaasd dat de omgeving er zo anders uitziet als het donker is dan overdag. De weg naar de stad is voor hem een bekende weg. Hij noemt het altijd de stad. Het komt denkt hij omdat het dorp waar zijn boerderij staat, maar één winkel heeft. De stad verderop, heeft meer winkels. Daar heeft hij ook de middelbare landbouwschool gezeten. De hele omgeving was zeker toen Willem jonger was altijd gericht op de stad. Hier heeft hij ook Monique zijn vrouw leren kennen. Tijdens de studie kwam hij erachter dat wat hij vaak de stad noemt, niet meer is dan een groot dorp. Het was voor hem een hele bijzondere tijd de studie. Hij woonde toen niet meer thuis op de boerderij maar woonde in Wageningen. Daar heeft hij aan de universiteit zijn papieren gehaald. Daar heeft hij zijn vrienden leren kennen. Al in de eerste week, tijdens de introductie was de vriendschap ontstaan. De groep van vijf werden ze genoemd. Hij als boer, John die in de voedselindustrie ging werken. Kees is vooral actief binnen de bosbouw. Harold de oudste heeft een baan als controleur binnen de landbouw en de jongste van het stel, Geert-Jan , is degene die nadenkt over landschapsplanning. Ze komen meestal 3 of 4 keer per jaar bij elkaar en vorige week hebben ze dus met elkaar gesproken. Toen het voorstel kwam, hebben ze eerste gelachen omdat ze dachten dat het onuitvoerbaar was. Maar hoe langer ze spraken, hoe mooier het leek. k al was het misschien vreemd, het plan kan werken. Vorige week was de generale repetitie zoals John op een bepaald moment zei. Vandaag zouden ze doen wat ze van plan waren. En niet alleen vandaag maar ze willen ook in de toekomst dit vaker doen. Vijf mannen met een missie. Allemaal vanuit een andere achtergrond. Daarom voelt hij ook spanning, daarom denkt hij ook dat als het uitkomt het veel kapot zal maken, zo niet alles. Hij weet dat zijn zwarte overall achterin zijn auto ligt en dat hij deze vanavond nodig zal hebben.

 

Deel 11

De avond is voorbij voor Willem er erg in heeft. Samen met zijn vrienden heeft hij gezellig wat gedronken. Op een fluistertoon hebben ze het gehad over hoe ze het precies aan zouden pakken. Nu is het ondertussen rond middernacht en is Willem met zijn auto op weg naar de plaats waar ze zouden samenkomen om het plan uit te voeren. Vorige week was hij meer gespannen dan vanavond. Hij heeft het idee dat het went als je iets doet wat eigenlijk niet mag. Op een parkeerplaats aan de rand van de stad, staan zijn vrienden al te wachten. Hij zet zijn auto neer en trekt zijn zwarte overal aan. Alle vijf staan ze met donkere kleding te kijken naar elkaar. Harold is degene die de stilte doorbreekt: “Zullen we dan maar? Ik heb de spullen die we nodig hebben in mijn auto liggen. Als ik het goed berekend heb, dan zijn we met een uurtje terug. Ik zal wel rijden en voor de veiligheid kunnen we beter met één auto gaan. Meer auto’s vallen misschien wel op.”
Na een korte rit van een minuut of tien, zet Harold zijn auto neer aan de kant van de weg. Willem stapt als laatste uit en voelt de adrenaline toch weer toenemen. Hij vindt het spannend maar hij begrijpt ook dat de missie die ze hebben met elkaar alleen maar kan lukken op het moment dat ze het op deze manier doen. Uit de achterklep van de auto krijgt hij net zoals zijn vrienden een zwarte rugsproeier. Gezamenlijk lopen ze het land op waar ze bij geparkeerd staan. Op de juiste afstand naast elkaar lopen ze het veld waar de boerenkool op staat die al voor een deel geoogst is, over en spuiten over de gewassen die er staan. Af en toe staan ze stil om te kijken of er iemand is die het in de gaten heeft wat ze aan het doen zijn. Maar de donkere omgeving en het tijdstip maakt het duidelijk dat ze onopvallend hun werkzaamheden kunnen verrichten. Na een half uur zijn de rugsproeiers leeg en zitten ze weer in de auto op weg naar de parkeerplaats waar ze de auto’s hebben neergezet. Willem voelt zich moe. Niet van het werk want dat heeft hij wel vaker gedaan maar meer van de spanning en het feit dat ze in het donker dit klusje wilde klaren. Hij schrikt wel als John aan de anderen vraagt wanneer ze deze actie willen herhalen, maar niemand reageert er echt op. Op de parkeerplaats nemen ze afscheid van elkaar. De afspraak is dat ze met elkaar contact zullen houden, zeker als de situatie erom vraagt.

 

Deel 12

De duisternis verdwijnt langzaam omdat de zon aan terrein wint op deze zondagmorgen. Willem wordt wakker omdat zijn zoon Henk naast zijn bed staat. “Papa, wat gaan we doen vandaag?” Willem kijkt met een schuin oog naar de wekker en naar zijn vrouw die nog slaapt. “Ssst, kom mee naar beneden dan zal ik zeggen wat we gaan doen.” Zo zachtjes als mogelijk stapt Willem uit het bed en loopt samen met zijn zoon naar de keuken. “We gaan een ontbijt klaarmaken voor mama. Dat zal ze vast wel fijn vinden.”
“Gezellig, bakken we ook een eitje dan?”
“Nee, we koken ze. Dat hoort op zondag.”
Even later zijn ze samen druk bezig om het ontbijt klaar te maken. Willem denkt niet meer na over gisterenavond. Hij heeft gedaan waarvan ze vonden dat het nodig was. En daarmee is het verhaal klaar. Geen schuldgevoelens hoeft hij te hebben. Niet om datgene wat er gedaan is. Niet richting Monique omdat ze alleen heeft gezeten. Nergens meer over nadenken. Vandaag rustig aandoen en volgende week weer hard werken. Zo gaat het nu al jaren en zo zal het nog wel een tijd gaan. Het boerenbedrijf kent geen pauze. Of het nu is omdat er wat geoogst moet worden, of omdat er andere zaken zijn. Hij heeft altijd werk genoeg.
Als het ontbijt klaar is loopt hij met een dienblad naar de slaapkamer. Zijn zoon loopt voor hem uit en zoals ze als plannetje hebben afgesproken, zal Henk zijn moeder wakker maken. Daarna is het de beurt aan Willem om met het ontbijt naar binnen te gaan. Even later zit hij met zijn zoon op de rand van het bed te ontbijten. Hij geniet van zulke momenten ook al is hij zich ervan bewust dat hij het te moeilijk vindt om dit steeds te laten blijken. Hij werkt hard om zo de zorg van het gezin te dragen. Als hij denkt aan het plan van hem en zijn vrienden dan weet hij ook dat hij eraan meedoet juist voor zijn gezin. Hij kan dat soort zaken moeilijk uitleggen maar hij kan de redenatie van de anderen op dit punt goed volgen. Eerlijk gezegd staat hij ook helemaal achter het plan. Een plan waarvan hij nooit kon vermoeden dat het gaat werken, maar aankomende week zal hij weten of het werkt. Hij kan wat dat betreft niet wachten op het moment dat het zover is. Maar vandaag is een dag voor zijn gezin, voor Monique en zijn zoon Henk.


(ondanks dat veel mensen het verhaal lezen, moeten jullie toch wachten tot maandag voor het volgende deel online komt. Succes met wachten en blikjes geduld kan je krijgen bij de moderators)

 

Deel 13

Anderhalve week later. (ik maak een sprong in de tijd.)

De winter is nu echt wel verdwenen, denkt Willem als hij de voorjaarszon op deze woensdag ziet opkomen. De aardappels heeft hij gepoot en het werk op de boerderij is in de achterliggende week gestaag verder gegaan. Hij heeft niets gehoord van zijn vrienden en dat verbaasd hem aan de andere kant ook wel. Hij is benieuwd of de gevolgen van hun nachtelijke actie ook merkbaar zijn geweest. Elke dag keek hij naar het nieuws en volgde hij de berichten op internet. Maar nergens heeft hij iets gezien wat er op wees dat de actie succesvol was geweest. De eerste keer afspraak is nu al meer dan 14 dagen geleden en ook daar heeft hij niets van gehoord. Hij begint te twijfelen aan de haalbaarheid van het plan. Kan hij zijn vrienden vertrouwen? Willem begint na te denken over wat er gebeurd is. Hoe is het gegaan. De eerste keer had hij gesproken over zijn zorgen en de hoge financiële kosten en hoe moeilijk het was om zijn bedrijf draaiende te houden. Ze hadden met zijn vijven gesproken over de achterliggende oorzaak van het gebrek aan winst. De conclusie was dat het boerenbedrijf zo erg moest veranderen om aan de eisen van de tijd te voldoen, om aan de wensen van de klanten te voldoen, dat het boeren steeds minder op boeren gaat lijken. De vrijheden werden steeds minder door allemaal regels. Hij weet nog goed dat hij zei dat vooral het biologisch werken onzin was maar wel de hele markt aan het verzieken was. Toen kwam het idee om daar wat aan te gaan doen. Harold gaf aan dat hij door zijn werk wist hoe moeilijk het was om het stempel biologisch op een bedrijf te krijgen. Hoeveel regels en controles er wel niet nodig zijn om een product ook biologisch te mogen noemen. Van het een kwam toen het ander. Ze hebben die avond geprobeerd om bij een biologisch bedrijf verdelger te spuiten. Net zoals vorig weekend. Nu hij eraan terug denkt was het wel vreemd dat Harold de eerste keer al de rugsproeiers in zijn auto had liggen. Toen stelde hij er geen vragen over omdat ze het zagen als een soort studentengrap. Nu zou hij wel willen weten waarom Harold dit soort zaken bij zich had. Hij heeft een hoop verdelger besteld. Althans het middel wat men binnen een biologisch bedrijf niet mag gebruiken. Nu heeft hij een voorraad staan. Maar nu hoort hij niet. Terwijl de controle op de twee bedrijven wel gebeurd moest wezen. Dan kan het toch niet anders dan dat het in de publiciteit had moeten komen. Hij vraagt zich af of er iets fout is gegaan. Was het plan soms niet goed genoeg? Vanavond maar zijn vrienden bellen of mailen. Hij moet weten wat de volgende stap is.

 

Deel 14.

Willem zit figuurlijk met zijn handen in zijn haar. Het haar wat al een beetje grijs wordt aan de zijkant. Het mag ook wel nu hij 34 jaar oud is. Zijn vader had toen hij 28 was al grijs haar dus het valt wat hem betreft nog wel mee. Hij zit met de hele zaak in zijn maag en weet ook niet goed wat hij moet doen. Hij pakt zijn telefoon en ziet dat het nog wel erg vroeg is maar hij heeft geen zin meer om tot vanavond te wachten voor er duidelijkheid is. Als hij de duidelijkheid al zal krijgen. Hij denkt na. Bij welke bedrijven hebben ze gesproeid? Hij weet het niet zeker omdat de bedrijven aan de andere kant van de stad lagen. Daarbij was het erg donker dus dat maakt de oriëntatie niet makkelijker. Vanmorgen zal hij eens polshoogte gaan nemen aan die kant van de stad. Hij denkt na of hij niet een reden kan bedenken voor zijn vrouw dat hij later op de dag weg moet. Het meest voor de hand ligt om te zeggen dat hij ergens wil gaan kijken voor een tweedehands kar. Die heeft hij in zijn beleving toch nodig. In de buurt daar is een boer die geregeld allerlei karren te koop zet. Als hij daar nu eens gaat kijken dan kan hij misschien gelijk vragen of er nog nieuws is. Hij ziet het als missie om te uit te zoeken wat er aan de hand is. Hij kan zich niet neerleggen bij het feit dat hij er niets van snapt. Verder wil hij ook gaan uitzoeken hoe het in het werk gaat bij de controle van biologische bedrijven. Ergens moet er een controlesysteem zijn wat er voor zorgt dat biologisch ook echt biologisch is. Hij kan zich niet voorstellen dat als mensen iets kopen met de naam biologisch erop, het dan niet meerdere malen gecontroleerd moet zijn. Voor hij op pad kan gaan, is zijn eerste taak om het varkenshok uit te mesten. Hij mag dan een boerderij hebben waar de inkomen van zijn akkers komen, maar in zijn beleving moeten er ook altijd dieren zijn op een boerderij. Daarom heeft hij kippen lopen op zijn erf, heeft hij een paar varkens en 2 schapen. Uiteraard loopt er een poes of wat rond maar die ziet hij zelden. Maar ze houden in ieder geval de muizen buiten zijn schuren. Het dier waar hij het meest aan gehecht is, is zijn kooikerhondje. Een rashond waar hij veel tijd mee doorbrengt. Als hij aan het werk is op het land dan loopt Boris achter hem aan.

 

Deel 15

Na de koffie is Willem in zijn auto gestapt en rijdt hij op weg naar de boer die tweedehands karren te koop heeft staan. De rit duurt niet al te lang en onderweg kijkt hij of hij kan zien bij welke bedrijven ze aan het spuiten zijn geweest. Maar waar hij bang voor was, blijkt nu ook de waarheid te zijn, hij kan namelijk niet bedenken waar het was. Dat komt ook omdat hij niet zelf gereden heeft die bewuste avonden en hij ook erg gespannen was die beide avonden. Hij herkent ook de omgeving niet nu hij overdag hier rijdt. Als hij zijn auto geparkeerd heeft, stapt hij uit en kijkt hij rond bij de karren die er staan. Hij zoekt een kar die hij kan gebruiken om spullen op te laden. Liefst niet al te duur, want de kosten van het bedrijf zijn toch duur de laatste tijd. Als hij bij een kar die hem bevalt, blijft staan, komt de eigenaar naar hem toe. “Is het wat voor je?”
“Ik weet het niet, ligt er ook aan wat je er voor vraagt natuurlijk maar het kan misschien wel wat zijn.”
“Het is niet de eerste keer dat je hier wat zal kopen, dus we komen er wel uit denk ik. Hoe is het verder?”
“Druk, maar dat krijg je als het voorjaar weer begonnen is. En misschien wil ik wel biologisch gaan werken maar dat weet ik nog niet zeker.”
“Er zijn hier twee bedrijven die zo werken. Als je zo meeloopt dan geef ik hun namen even aan je door. Dan kan je misschien eens een afspraak maken. Voor mij hoeft het niet maar ik ben dan ook al een stuk ouder. Ik denk er zelfs over om volgend jaar te stoppen.”
“Dat zeg je nu elke keer als ik je zie. Maar elk jaar ga je nog een keer door.”
“Ach, mijn zoon wilde het niet overnemen en mijn kleinzoon zou het wel willen maar die is nog niet klaar met zijn studie. Dus tot die tijd hou ik de boel wel draaiende. Loop anders even mee naar binnen, dan nemen we een kop koffie, praten we over de prijs van de kar en geef ik je de adressen van de twee bedrijven hier in de buurt. Zeg maar dat ik je gestuurd heb, dan willen ze vast wel met je praten.”
“Is goed, een kop koffie gaat er altijd wel in. Als we het eens worden over de prijs, en dat zal wel, dan kom ik zaterdag de kar halen. Kan mijn zoon mooi mee. Zal hij wel leuk vinden.”

 

Deel 16

Op de terugweg naar huis is Willem ervan overtuigd dat hij een goede deal heeft gesloten. Een kar en de adressen van de biologische bedrijven waar hij maar gelijk langs is gereden. Maar veel bijzonders was er wat hem betreft niet te zien. Hij moet zelfs toegeven dat het erf van de laatste boerderij er netter uitzag dan zijn boerderij. Alles zit strak in de verf, overal netjes opgeruimd. Nee, daar is hij lelijk in teleurgesteld. Biologische boeren zijn voor hem, hobby-boeren. Maar als hij dit zo zag dan lijkt het hem wel een groot bedrijf. Het wordt echt tijd dat hij zich wat meer gaat verdiepen in deze tak van de landbouw. De terugreis is voorbij voor hij het in de gaten heeft. Zeker ook omdat zijn gedachten niet stil staan door alles wat er allemaal gebeurd is. Hij stopt met zijn auto aan de ingang van de weg die naar zijn boerderij gaat. Uitstappen om te kijken of er post in zijn brievenbus zit is een gebruikelijk ritueel geworden. Hoewel de omgeving best veel groen bevat, is de kleur van de groene brievenbus in schril contrast met zijn omgeving. Hij opent de bus en pakt de post eruit. Terwijl hij weer naar zijn auto loopt, bladert hij door de stapel post heen. Reclame, reclame, een rekening en een brief zonder logo van een bedrijf of zonder afzender. Nieuwsgierig als hij is, maakt hij de envelop open. Er zit dubbel gevouwen wit papier in. Als hij dat openvouwt valt er een krantenartikel op de grond. Hij raapt het artikel op en kijkt naar de kop boven het artikel. Hij weet waar het overgaat. Hij weet het maar al te goed. Misselijkheid maakt zich van hem meester omdat hij zoveel pijn, verdriet, woede heeft gevoeld bij wat er toen gebeurd is. Nooit wilde hij dit meer zien. Nooit wilde hij hier meer aan herinnerd worden, Er is niemand die weet hier in de buurt wat er staat in het artikel. En nu heeft hij het weer in handen. Hij voelt de misselijkheid wegtrekken en voelt een enorme woede er voor in de plaats komen. Hij is kwaad en daarom scheurt hij het artikel in twee stukken, in vier stukken, steeds kleiner worden de snippers tot hij ze kan laten wegwaaien door de wind. Niemand mag dat stuk lezen. Niemand mag hem hier aan herinneren. Hij weet ook wel dat hij het nooit zal vergeten maar niemand hoeft hem er elke keer op te wijzen.

 

Deel 17

(Deel 1 is in het archief te vinden)

Willem heeft het stuk van de brievenbus naar het erf in gedachten gereden. Normaal kijkt hij uit over de velden en ziet hij wat er in de lucht en op zijn land gebeurt, maar vandaag is het anders. Hij heeft dus de twee buizerds die cirkelen boven zijn veld waar de aardappels op staan niet gezien. Zijn gedachten waren ver weg. Zijn gedachten cirkelden om de gebeurtenis van het verleden wat door het krantenartikel naar boven is gekomen. Hij had zichzelf voorgenomen om er nooit meer aan te denken. Om het diep weg te stoppen en er zo voor te zorgen dat niemand het ooit zou weten. Hoewel de gebeurtenissen echt al lang geleden zijn, begrijpt hij niet hoe het komt dat deze nu weer boven water komen. Maar blijkbaar is er iemand die een verband heeft gelegd met wat er toen gebeurd is en met zijn persoon. Hij begrijpt niet hoe dat kan, want er is nog nooit iemand geweest die in die richting heeft gedacht. Hij zou deze gedachten wel weg willen stoppen. Misschien wel wakker worden en dan beseffen dat het allemaal een boze droom is. Maar het is niet zo. Hij kan het ook niet plaatsen. Hij parkeert de auto op het erf en loopt naar de woonkeuken. “Hoe was het?”, begroet zijn vrouw, Monique, hem. “Prima kar gezien, zaterdag ga ik met de tractor hem halen. Kan Henk mooi mee. Hij vindt het altijd wel leuk om mee te gaan.”
“Je weet dat ik me nooit bemoei met de zaken, maar kunnen we het allemaal wel betalen?”
“Laten we het dan houden zoals het is, bemoei je er nu niet mee. Het bedrijf is gezond en de boerderij is prima in orde. En die kar kan ik gebruiken. Heb je soms geld ergens voor nodig?” Willem pakt zijn portemonnee en gooit twee briefjes van 50 euro op tafel. “Kijk, hier heb je wat geld voor je eigen, koop er maar wat leuks voor.” Hij beseft maar al te goed dat hij erg fel reageert op dit moment maar hij heeft geen zin in discussie over geld en het bedrijf. Hij is de baas en zijn vrouw moet zich niet bemoeien met de zaken. En zeker nu niet. Hij heeft genoeg aan zijn hoofd.
“Ik wil helemaal geen geld voor mezelf. Ik wilde alleen maar meedenken met je. Je loopt al 3 weken met een gezicht als een onweersbui. Maar sorry dat ik meedenk.”
“Ik een gezicht als onweer? Je moet eens naar…” Willem kan net op tijd het laatste stuk inslikken. Geen ruzie maken, houd je hoofd koel, maant hij zichzelf tot kalmte.
“Sorry. Ik ben gewoon een beetje druk. Je weet dat ik in het voorjaar als we weer beginnen met een nieuwe ronde altijd een beetje gespannen ben. Ik zal proberen wat vrolijker te zijn.”


Maandag komt het volgende deel.

 

Deel 18

(Deel 1 staat in het archief, deel 2 tot 17 in dit draadje)

Willem is boos weggelopen uit de woonkeuken en is naar de schuur gegaan. Hij is boos of beter gezegd hij is kwaad. Niet op Monique al moest die het net wel ontgelden. Hij is vooral boos op zichzelf. Boos dat hij zich zo heeft laten gaan op dit moment. Het was nergens voor nodig en als hij niet wil dat anderen weten wat er vroeger gebeurd is, zal hij zich moeten inhouden. Dan moet hij net zoals hij dit jaren heeft gedaan verder moeten gaan op de manier zoals hij dit in het verleden gedaan heeft. Maar hij vindt ook wel dat hij het recht heeft om kwaad te zijn. Blijkbaar is er iemand die het verleden weer naar boven wil halen. Maar wie kan dat zijn? Wie weet er meer dan men eigenlijk zou moeten weten? Wie heeft er een idee wat misschien ergens wel klopt maar waar niemand anders dan hij vanaf weet. Daar is hij vooral kwaad om. Het had geheim moeten blijven. k al is het nu bijna 20 jaar geleden. Hij weet nog precies wat er die dag gebeurd is. Soms kan hij er niet van slapen, soms heeft hij het idee gehad om eerlijk te zeggen wat hij weet van die dag. Maar toen op die dag heeft hij gezwegen, toen heeft hij gezegd dat hij er niets van wist. Natuurlijk heeft hij het gedaan, maar nooit is er iemand achter gekomen. Toen niet, nu niet. Althans dat dacht hij maar hoe kan het dan dat iemand hem wel in verband brengt met die gebeurtenis op die dag? Er is onderzoek geweest. Lang onderzoek, maar de uitkomsten wezen nooit zijn richting op en waarom had hij dan in het verleden moeten zeggen wat hij gedaan had? Nu zoveel jaar later, nu snapt hij wel dat hij toen beter had kunnen spreken maar nu kan hij nooit meer vertellen wat er gebeurd is. Nu moet hij zwijgen omdat hij al zolang gezwegen heeft. Nooit heeft hij het verteld. Niet tegen Monique, niet tegen zijn vrienden, niet tegen zijn ouders. En hij is van plan om ook het ook nooit te vertellen. Mag hij dan ook eens boos zijn? Boos omdat het straks misschien wel allemaal bekend wordt? En dan wat moet hij dan? Nee, voor die tijd zal hij weten wie dat artikel heeft verstuurd en dan zal hij zorgen dat het geheim ook echt een geheim zal blijven.

--- wordt vervolgd (morgen) ---
Wel later dan gebruikelijk want ik heb visite.​

 

Deel 19

(Deel 1 staat in het archief, deel 2 tot 18 in dit draadje)

Door de woede die Willem voelde, heeft hij de lunch overgeslagen. Iets waar hij nu spijt van heeft want na het lopen over de akker waar de aardappels gepoot zijn en het schoffelen van het onkruid, heeft hij honger. Het is nog maar drie uur in de middag en het duurt nog zeker twee uur voor zijn vrouw het eten klaar heeft. Hij kan nu natuurlijk naar huis gaan maar dan begint zijn vrouw natuurlijk over het feit dat hij zo boos was. Hij weet niet wat hij dan moet zeggen. Hij snapt wel dat hij onredelijk was. Dat heeft hij wel door na een tijd te schoffelen tussen de aardappels. Maar hij kent Monique en die wil graag een reden weten. Het liefste er uren over doorpraten en hij is bang om de waarheid te vertellen. Bang om alles kwijt te raken wat hij heeft opgebouwd in de achterliggende periode. Maar hoe kan hij dan zorgen dat ze tevreden is met het antwoord en dat hij gewoon verder kan gaan. Hij voelt zich ook wel schuldig dat hij zelfs niet aan Monique kan vertellen wat er bijna 20 jaar geleden is gebeurd. Misschien kan zij het niet begrijpen, misschien wel. Hij weet niet zo goed wat hij ervan moet denken. Het eerste wat ze zal doen is vragen: Waarom? Waarom deed je het en waarom heb je nooit verteld wat je gedaan hebt. De eerste vraag heeft hij zichzelf ook afgevraagd en hij weet het niet. Hij kan wel allerlei redenen bedenken maar de echte reden heeft hij nooit geweten of misschien wilde hij het wel niet weten. De tweede vraag is voor hem wel duidelijk. In het begin wilde hij het niet vertellen en toen niemand wist wat hij gedaan heeft, toen was de noodzaak om het te vertellen ook niet meer. Op een later moment heeft hij wel eens gedacht dat hij het beter alsnog kon vertellen maar de stap werd steeds moeilijker. Hij is er van overtuigd dat hij zijn mond nu het beste maar kan houden. Niemand wordt er wijzer van als hij de informatie van toen gaat delen. En wat zal er dan allemaal wel niet op hem afkomen? Hoe zal de buurt wel niet reageren? En zijn ouders? En de ouders van Monique? En wat te denken van zijn vrienden? Hij moet er niet aan denken. Nee het spreekwoord zegt niet voor niets, spreken is zilver en zwijgen is goud.

--- Wordt vervolgd (morgen) ---​

 

Deel 20

(Deel 1 staat in het archief, deel 2 tot 19 in dit draadje)

De avondmaaltijd waarbij normaal al niet veel gesproken wordt, is deze avond in alle rust voorbij gegaan. Willem heeft niets gezegd en Monique heeft niets gevraagd. Henk zijn zoon zei ook al niet veel en na het eten is Willem naar zijn werkkamer gegaan. Nadat hij zijn computer heeft opgestart, gaat hij op zoek naar informatie over biologisch boeren. Hij schrikt als hij ziet aan welke regels er allemaal voldaan moet worden. Als er ook maar één ding fout is, dan moet je weer een periode wachten voor je weer een biologisch bedrijf bent. Het verbaasd zich steeds meer dat de acties die ze in de nacht hebben gedaan, geen gevolgen hebben gehad. Hij begrijpt niet dat het allemaal zo kan gaan. Er zit niets anders op dan contact te zoeken met één van zijn vrienden. Hij denkt na wie hij kan bellen. John ligt het meeste voor de hand maar Harold is de bedenker van het geheel. Hij denkt na en pakt zijn telefoon. Als de telefoon opgenomen wordt aan de andere kant, probeert Willem rustig te blijven. “Harold, weet jij hoe het kan dat er geen melding is geweest van onze acties?”
“Welke actie bedoel je?”
“De actie die we in de nacht hebben gedaan.”
“Ik dacht dat je het over een actie had van een kleine 20 jaar geleden.”
Willem schrikt en laat zijn telefoon vallen. Als hij zijn telefoon opgeraapt heeft, is de verbinding verbroken. Hij voelt dat hij trilt over zijn hele lichaam. Wat is er allemaal gaande? Hoezo weet Harold iets van bijna 20 jaar geleden? Weet de rest van groep het nu ook? Hoe moet het nu verder? Hoe kan Harold weten wat er aan de hand was bijna 20 jaar terug? Hij zou wel willen schreeuwen omdat alles nu helemaal mis lijkt te gaan. Hij maant zichzelf tot kalmte. Nu geen domme dingen doen. Hij moet nu goed bedenken wat hij kan doen om de zaken weer recht te krijgen. Hij sluit zijn ogen en denkt terug aan die bewuste dag. Hij was 15 jaar oud. In zijn gedachten speelt die hele dag zich opnieuw af. Hoe hij is opgestaan die morgen. Hij weet nog wat hij gegeten heeft tussen de middag voor hij op pad is gegaan. Verder dwalen zijn gedachten af. Verder naar het bewuste moment op die middag. Nu heeft hij spijt van wat hij gedaan heeft maar toen was het leuk, toen was het allemaal spannend.

---- wordt vervolg ----​