Drie plaatjes - één verhaaltje (7) - Alle dieren tellen mee

Zijn brein begon te werken en hij zocht naar een oplossing. Zich ontdoen van de bladzuigerkip was geen optie, het was een beschermde diersoort en hij wilde geen problemen. Het zou beter zijn wanneer er een moddermonster, een slijketer of een blubberslubber in het dorp zou verschijnen. Maar waar moest hij zo'n beestje vandaan halen? Was er nu niemand in het dorp die zo’n dier in huis had? Een advertentie in het plaatselijke krantje zou misschien de oplossing zijn.

 

Maar deze dieren waren net zo zeldzaam. Knorrie wist echter wel raad. Die vond het heerlijk om in de modder te woelen en wilde wel zo lang die taak op zich nemen tot een van die dieren zich gemeld had.

 

Dit is wel een hele leuke taak denkt Knorrie. Springt nog een keertje in de modder en dan opeens ziet hij iets bewegen. Stil ligt hij in de modder en kijkt naar......

 

De otter zei tegen de burgemeester die modder er uitscheppen kan ik heel goed doen samen met de
watersalamander ging de otter aan het werk en was de gracht weer modder vrij

 

‘Wat goed,’ zei de gemeentewerker, ‘geen bladeren meer harken, nooit meer grachten schoonmaken, ik ga maar eens langs de waterput om te kijken of daar nog wat te doen valt.’ Hij liep naar de waterput, gooide er eerst een muntje in, want dat brengt geluk, en liet zich toen langs een touw naar beneden zakken. Wat hij daar toen zag! Water! Maar…

 

Maar.... hij kan zijn ogen niet geloven met wat hij ziet..... O die zijn allemaal ontzettend mooi. Opeens ziet hij namen voorbij komen in de waterglinstering..... Regenboogglimmetje...... De tollende eenoog.......Bladzuigerkip.......Super Snelle Slak......Golin........Het Wenteltoefje........en ja wat zag hij nog meer......

 

hij zag mij in volle glorie haha, ik herken golin van het strand en het regenboog glimmertje uit de klimop ...maar een beetje benauwd ben ik nu, ik mijn mooie foto zie ik niet .niemand weet tot heden hoe mijn creatie is ..!!!ik lijk een beetje op de supper snelle slak , maar met een nogeven tjes geduld word jullie verlangen vervuld ...

met heel veel geduld,en wat goede hulp van een wentel gigant ben ik boven water heel galant ,o, hoe heerlijk zou het zijn om een huisdier te mogen zijn ....

 

Opeens kwam er iets aanvliegen. Wat is dat? Dat heb ik nog nooit gezien? Het grote dier landde vlak voor hem en verbouwereerd vroeg hij: wat ben jij voor dier? Ik ben de Vurige Quiana en ving jouw wens op. Hij vroeg voor de zekerheid aan de gemeentewerker of hij inderdaad een huisdier wou zijn en wat hij dan in gedachten had.

 

Knorrie trommelde het informatieteam snel bij elkaar bij de waterput. Hij slaakte een diepe zucht. Wie zou toch die ufo naar farmerama gestuurd hebben?Hij zit vol met vreemde kleurrijke buitenaardse wezentjes. Na uren overleg werd besloten om alle wezentjes een plaatsje in het grote dierenguinessboek of records te vermelden met een ereplaatsje.

 

Maar…de baas van het recordboek vroeg hun wat dan het record was dat ze gebroken hadden. Daar stonden ze dan met hun mond vol tanden. ook zij die geen tanden hadden maar ze lieten zich niet uit het lood slaan. En al zeker niet met een kluitje in het riet sturen. Wel, zeiden ze, laten we de koe bij de horens vatten. Zo gezegd zo gedaan en ze zochten een koe. Wanneer ze die binnen een bepaalde tijd bij de horens hadden gevat, dan zouden ze een wereldrecord hebben en kwamen ze in aanmerking voor het boek.

 

Regenboogglimmetje, Vliegende Eenoog, Ruige Quiana, de Supersnelle Gele Slak, Golin en Sumotoef voelden zich geroepen om deze taak tot een goed einde te brengen. Jopy Croky zou als coach fungeren en de tijd in de gaten houden. Nu moesten ze nog een koe zien te benaderen zonder dat die hun zag aan komen sluipen maar jammer genoeg staan de horens van een koe vooraan op zijn kop en zijn ogen ook. Het zou dus niet makkelijk worden. En de tijd liep al.

 

Ze vonden een koe en er was geen tijd te verliezen. Gele slak rende supersnel rond de koe en die wist niet waar eerst te kijken. Zij draaide mee rondjes en werd er zo misselijk van! Bovendien zaten Glimmetje en Eenoog boven op de koeienrug. Dat kriebelde zo erg en de koe wist niet meer waar zij het had. Quiana, Golin en Sumotoef lagen plat op hun buik in het hoge gras het goede moment af te wachten. Zodra Slak het voor mekaar zou krijgen om de koe zo draaierig te maken totdat ze omviel, dan zouden ze hun kans grijpen. En de horens ook uiteraard.

 

"Zou de mammoetstofzuigerslang sterk genoeg zijn om de tollende koe op te vangen?",zei de alziende wijze quiana.Jopy Croky nam nog maar een hapje van een aardappelschijfje.Koerstoefje,het regenboogglimmertje en kloen stonden op een veilige afstand.Ondertussen kwamen er ook andere boerderij dieren naar het spektakel kijken. De verkeersslak moest nu echt aan het werk.

 

Wat was dat voor gestamp op de brug? Van de weersomstuit stopte Gele slak met rennen en buitelde de tollende koe over de mammoetstofzuigerslang heen.
Maar niet voor lang want ze zagen wie er aankwam dus de koe loeide zich weer op haar poten en waggelde weg van het tafereel. Gele slak probeerde opnieuw haar aandacht te trekken.
"Ik ben het maar," riep Farmaspitsmuis van verre, "over een uurtje ben ik bij jullie hoor, om te helpen!"

 

Knorrie en het formatieteam sprongen op. Er is een vreemde eend plots in ons midden gekomen. De mammoetstofzuigerslang zat niet in dezelfde ufo.De verlegen wenteltoef zei voorzichtig dat het de mammoetbladzuigerkip was.Het glimmetje kreeg rode wangetjes van blijdschap."Waar komt de farmaspitsmuis ons mee helpen?" bromde de brommende eenoog. Jopy Croky,Dogel en de groene genieter genoten van het zonnetje.

 

Eindelijk had de farmaspitsmuis het formatieteam bereikt.
"Hèhè, wat wordt je moe van dat brugstampen. Voor ik jullie vertel waarmee ik kom helpen wil ik eerst wat eten en drinken. Maar als ik dat zelf moet gaan halen dan duurt het even.
Misschien kan Nijltje mij wel helpen?"

 

Ja, dat kon Nijltje. Hij was toch niet voor niks een tovenaarsleerling? En hij had geleerd hoe je voedsel kon tevoorschijn toveren. Maar daarvoor moest hij eerst naar de wensput. De farmaspitsmuis ging met hem mee maar dan wel op de rug van de koerstoef, zo ging het toch een ietsje sneller. ‘Wat wil je graag, vroeg Nijltje. ‘Doe maar gewoon een slaatje,’ zei farmaspitsmuis, Nijltje sprak de eettoverspreuk: Happie happie njam njam ik wou dat er eten kwam. En zie, daar vlogen uit de wensput sla, tomaten, radijsjes, komkommer en nog veel meer.

 

Nijltje was trots op zichzelf. Nog even en hij zou geen leerling meer zijn maar een volleerde tovenaar. Zijn leermeester had hem opgedragen, bij wijze van huiswerk, om een eigen toverspreuk te bedenken. Dat ging hij nu maar eens doen want morgenvroeg moest hij die toverspreuk voorleggen en ze moest werken. Dan zou hij zijn diploma krijgen. Nijltje liet zijn fantasie werken.
Als dat maar goed komt.

 

SimSalaBimBam? Dat klonk Nijltje bekend in de oren, maar toch nieuw.
Hij dacht: eens proberen kan geen kwaad.
Nijltje sloot zijn ogen, draaide driemaal rond zijn as, daarna even koppeltje duikelen...
"SimSalaBrrrBimBam" riep Nijltje luid, tegelijk zijn toverstokje hoog in de lucht wijzend.
Oei... dat was niet de bedoeling... het geluid van duizenden kerkklokken galmde in de wensput.

 

Het geluid werd harder en harder. Nijltje dacht wat moet ik nou doen? Hoe los ik dat op.
Voor hij iets kon bedenken vlogen er allemaal klokken uit de wensput. Zoveel soorten, maten en kleuren.
Het was zo ontzettend mooi om te zien. Hij zou er uren naar kunnen kijken, maar die herrie dat was niet uit te houden.
Hij moest snel iets verzinnen maar wat? Opeens kreeg hij een ingeving. Dat was de ideale oplossing.
Maar, hoe ging die spreuk ook alweer die daarbij hoort.