Drie plaatjes - één verhaaltje (2) - Hoe kan dit nou?

Schaap wist wel dat ze richting het postkantoor moest, het bruggetje over en dan ben je zo bij de markt. Ze liep verder en kwam bij de woelige weide waar Jolia bezig was met het plukken van de kruiden. ‘Schaap,’ zei ze geschrokken, ‘wat doe je hier? Stel dat de molenaar of Reus merkt dat je er niet meer bent, dan gaan ze achterdochtig worden.’ ‘Dat is waar,’ zei schaap, ‘we moeten iemand anders mijn plaats bij de kookpot laten innemen.’ En Kameel zei dat hij wel iemand kende. De wolf in schaapskleren en niemand zou het verschil merken.

 

Terwijl kameel zich naar het huis van de wolf in schaapskleren haastte, plukte Jolia ijverig verder. Schaap stond er maar wat schaapachtig bij en een beetje verlegen gaf hij toe dat hij niet meer wist waar de markt was. Hij had venkel nodig. Jolia wees hem de weg. Weldra zouden ze alle ingrediënten hebben om van het eten voor de spin een gerechtje te maken dat het ondier in een diepe slaap zou brengen.

 

Mevrouw schaap ging gelijk naar de markt alwaar ze meteen een groente kraam zag. Wat een mazzel dacht ze.
Ze liep er meteen heen en bestelde een kilo venkel. Gauw rekende ze af en liep weer terug,

 

Schaap ging naar zijn kookpot en zag dat Jolia, Kameel en Wolf daar waren. De kruiden van Jolia zaten reeds in de pot en nu de venkel nog. Schaap kieperde de hele zak in de ketel. Ziezo, nu wachten tot het soepje begint te koken en dan kan Jolia het aan de spin geven. Zodra de spin uitgeschakeld is en de vriendjes gered uit de put, zouden ze op zoek gaan naar de bonenstaak. Hopelijk was die nog niet nog helemaal verdroogd en vermalen. Maar o wee, daar verscheen de molenaar!

 

Wat nu te doen? De molenaar mocht niet in de buurt komen anders zouden ze ook in de put verdwijnen. Schaap zette haar liefste stemmetje op en vroeg of de molenaar de soep wilde voorproeven. Dat wilde hij wel want hij had reuzehonger gekregen van het malen van al dat meel. De molenaar viel net een plof op de grond, het slaapmiddel werkte dus goed en Jolia bracht vlug een bordje naar de spin.

 

Hoehoe juffrouw spin ik heb soep voor u , riep ze toen ze bij de put was. Wie is daar antwoorde de spin.
Ik ben Jolia en kom u uw eten brengen van Mevrouw schaap.Daar kwam de spin naar boven geklauterd.

 

Die keek heel nijdig naar Jolia maar Jolia was niet bang meer van de spin. Ze bleef op het bovenste treetje van de ladder wachten tot de spin dicht genoeg zou zijn. Toen de spin haar bek opende om Jolia een flinke beet te geven, goot Jolia de soep in de mond van de spin. Spin proefde de soep en vond ze overheerlijk. Ze opende opnieuw haar mond en Jolia goot in één keer de hele voorraad, die ze bij zich had, in de spinnenkeel. Het monster viel meteen in een diepe slaap.

 

Vlug bevrijde Jolia al dieren vriendjes zodat ze op zoek konden naar de reus maar vooral de bonenstaak. Hoe konden ze er nu voor zorgen dat de reus de bonenstaak niet liet vermalen?
Uil wist te vertellen dat er ook drankjes bestaan om de voeten te doen groeien in plaats van brood met bonenstaakmeel te eten. Dus misschien konden ze bonenstaak ruilen tegen het voetengroeidrankje?

 

Ze moesten dan eerst Reus zien te vinden en hem er van overtuigen dat een voetengroeidrankje op basis van Susi’s turbomest, op smaak gebracht met rode bietensap, veel beter werkte dan bonenstaakmeel. Als ze Reus eens konden wijsmaken dat brood met bonenstaakmeel, heel veel bijwerkingen heeft. Zijn voeten zouden gaan groeien, dat wel, maar zijn armen ook. Zijn handen zouden dan tot aan zijn enkels komen. En Reus was vier en een halve meter groot. Leugentje om bestwil.

 

Maar waar zou die reus zich verstopt hebben? Zo'n groot lijf moest je toch zo kunnen zien?
Wacht ik weet het riep Jolia, hij ligt nog te slapen.







/

 

Iedereen die uit de put was gered en armen en benen had, kregen de opdracht om de reus te gaan zoeken. Ze vonden hem midden in een bos waar Reus lag te slapen met zijn duim in zijn mond. Jolia schudde hem wakker en Reus was uit zijn humeur. Wie kwam hem storen tijdens zijn middagdutje? 'Ik,' zei Jolia want ik kom je waarschuwen voor de molenaar. Heeft die jou verteld dat het brood dat hij voor je bakt, bijwerkingen heeft? Je armen gaan er ook van groeien en ik heb een middeltje dat veel en veel beter is.

 

Maar Reus vond die lange armen helemaal niet zo erg. ‘Handig,’ zei hij, ‘dan hoef ik me niet meer te bukken wanneer mijn tenen jeuken.’ ‘Precies,’ zei Jolia, ‘maar dan kan je ook je duimpje niet meer in je mond stoppen. Want als je dan je elleboog plooit dan zwiert je hand zo’n drie meter naast je oor in het ijle…’ Zou Reus die onzin geloven? Dat deed hij en hij besloot om toch maar niet van het brood te eten. Jolia zei dat ze een middeltje had wat alleen zijn voeten deden groeien maar hij kreeg het niet voor niets. Ze vroeg in ruil de bonenstaak die hij gestolen had. Waar was die? Bij de molenaar? Zou Reus zo goed willen zijn om de staak te gaan halen?

 

Hier moest de reus eens even diep over nadenken. Hij kon Jolia ook zo oppakken . Jolia zag die bui al hangen en riep ik heb de helft bij me de andere helft komt nog. Gelijk deed ze nog een schepje bij het verhaal op. Je handen slepen straks over de grond als je dat brood blijft eten. De reus ging langzaam op pad.

 

Onderweg dacht hij diep na. Stel dat het waar is wat Jolia zei. Grote voeten en handen die over de grond slepen…dan zou hij de hele tijd op zijn eigen vingers trappen. Reus zou niet van het brood eten en hij ging naar de molenaar. In de molen lag een enorme berg meel voor het reuzenbrood. ‘Het hoeft niet meer,’ zei Reus, ‘ik ga niet van je brood eten.’ ‘Waarom niet?’ ‘Omdat je mij niet hebt verteld dat ook mijn armen gaan groeien. En geef me die beurs met 2 miljoen boerenduiten maar terug, want daar deed je het voor. Voor het geld en het kon je geen barst schelen wat er met mij zou gebeuren als ik van het brood zou eten.’

 

De molenaar deed zijn best om de reus er van te overtuigen dat het leugens waren. Bonenstaakmeel had helemaal geen invloed op zijn armen maar reus was niet te overhalen. ‘Jij liegt,’ zei hij, ‘jij wil alleen maar het geld en het meisje geeft me een drankje in ruil voor de bonenstaak. Arme bonenstaakbewoners, wat heb ik ze toch aangedaan! Ik moet het weer goed maken.'

 

Verdrietig ging de reus op zoek naar de bonenstaak, die lag toch achter de schuur.
Ondertussen was de molenaar bijna bij het kookpunt was die meid nu helemaal gek zijn mooie handel zo verprutsen.
Hij zou konijn, uil en varkentje wel eens even op haar afsturen.

 

Maar die drie shirtjeswevers stonden aan Jolia’s kant en zagen nu hun kans om te ontsnappen. ‘Goed baas’, zeiden ze, ‘we zullen dat meisjes eens onder handen nemen.’ En weg waren ze. Ze vonden Jolia en alle anderen en vertelden hen dat de molenaar woest was omdat de reus het brood niet meer wou. ‘Eerst de bonenstaak en dan krijgt hij het voetengroeimiddel. Wolf heeft een hele ketel gebrouwen. Ik ben alleen bang dat het te laat is voor de bonenstaak.’ Jolia werd er verdrietig van. Ze dacht aan haar geliefde.

 

Maar wijze uil wist haar te troosten. ‘Maak je geen zorgen om de bonenstaak, die is in goede gezondheid. Hij ligt achter de molen te drogen maar wij drieën hebben hem elke dag stiekem water gegeven. Was niet zo makkelijk maar we maakten regelmatig zijn worteltjes nat zodat ‘em niet te snel zou uitdrogen en dood gaan.’ Jolia kon bijna huilen van geluk. Konijn, uil en varken gingen terug naar de molenaar en zeiden dat ze Jolia in de put hadden gegooid.

 

‘Mooi zo, dan kan ik verder met het brood. Reus heeft niks meer aan dat wonderdrankje van dat vervelend kind. Laten we snel het brood maken. Ik haal de staak en vermaal dat ding meteen.’ Molenaar vond achter de molen een verdroogde tak met verdorde blaadjes. Hij nam die mee naar de molen. In de struiken zat iedereen in zijn vuistje te lachen want ze hadden de staak verwisseld voor een droge tak van een perenboom. Reus had zich niet verstopt want hij paste niet achter de struiken. Molenaar zag de reus en zei dat Jolia verdwenen was. 'Weet ik, zei hij maak jij toch maar dat brood voor me.' Maar de molenaar zag niet dat reus grote voeten had.

 

Dan wacht ik hier wel op je.Ondertussen was hij aan het bedenken hoe nu van die molenaar af te komen.
In de dieren en Jolia had hij echte vriendje gevonden en hij wilde hun niet nogmaals teleurstellen.
Misschien mocht hij wel mee de bonenstaak op als hij ze zou helpen.