Drie plaatjes - één verhaaltje (1) - Er tussenuit...

Opdracht 1 was volbracht en nu konden ze verder naar het volgende eiland. Smurf bracht hen naar daar met het vlot. Daar aangekomen kregen ze de opdracht om in één uur tijd, het stamhoofd van de eilandbewoners (bavianen) te voorzien van exact 692 bananen. Daarmee konden ze zwemvliezen en een duikbrilletje verdienen waarmee ze naar het volgende eiland konden zwemmen. Klaus begon meteen met het verzamelen en Piet nam toen het besluit om nooit meer met vakantie te gaan. Niet met Tulpje maar ook niet met Lupientje.

 

Gelukkig lagen er veel bananen op de grond dus het verzamelen vorderde gestaag.De eerst 400 waren zo bij elkaar en konden gelijk geruild worden voor de zwemvliezen.Nu de rest nog.

 

Dit was een makkelijke opdracht. Ze zouden al snel naar het volgende eiland kunnen zwemmen. Piet moest en zou naar dat eiland met de mooie dames en de zuiderse vruchten. Hij zocht ijverig mee naar bananen en in minder dan één uur waren ze klaar. Het stamhoofd was tevreden, ze kregen hun duikbrilletje en doken het water in. Uitgeput bereikten ze het strand waar ze opgewacht werden door…

 

Een hele grote groep varkens in alle soorten en maten.Sommige hadden zelfs laarsjes aan.
Kijk daar ook nog een enorme boomhut.
Wie zou toch op dit eiland wonen?

 

De varkentjes deden hun neusjes omhoog en snuffelden flink. Langzaam kwamen ze richting het tulpje gelopen......

 

Tulpje begon al meteen vreselijk te krijsen. Hij kon zijn gevoelens alleen maar uiten door te zingen en hij zong: ‘Laat me nu toch niet alleen…’ Maar de varkens stelde hem meteen gerust. ‘Niet bang zijn, we gaan je niet opeten, tulpen…bah! We hebben een nieuwe opdracht voor jullie. Zie je die boomhut daar? Daar woont Kwakwa Kuku en hij durft niet meer naar beneden te komen omdat hij vreselijk bang is voor varkens. Jullie moeten hem uit die hut halen want hij is de enige die weet hoe je bij het volgende eiland kan komen.Succes!

 

Boer Piet en Klaus liepen voorzichtig naar de boomhut om eerst eens even te kijken wat dat voor iets was een Kwakwa Kuku.
Maar hoe ze ook tuurden er was niets te zien alleen de hut. De Kwakwa Kuku had zich goed verstopt.
Hoe zullen we dit oplossen?

 

Piet zei tegen Klaus: Misschien moeten we een geschenk geven aan Kwakwa Kuku. De blik van Piet viel op de rode laarsjes van 1 van de varkentjes.....

 

dan maar heel hard kwakwa kuku roepen en kijken of er iets reageerd. geen antwoord dus liet boer piet het tulpje maar weer zingen maar dat kwam er ook erg beverig uit. nog steeds niets. boer piet zei klaus kan je naar boven klimmen want jij bent heel sterk en aan deze iets of iemand vragen hoe we op eiland 3 kunnen komen. en anders moet je hem naar beneden dragen dan zal ik de varkens opjagen

 

Het roepen, het zingen…het hielp niet veel. Kwakwa kwam niet tevoorschijn. Hij zat ineen gedoken in een hoekje van de hut en hoorde alles wat er daar onder de boom werd gezegd. Hij hoopte dat Piet en Klaus een paar laarsjes voor hem te pakken konden krijgen, want daar verlangde hij al zo lang naar. Laarsjes voor zijn voeten want dan konden de varkens niet meer aan zijn tenen knabbelen. Laarsjesvarkens kunnen namelijk niet tegen blote tenen en als Kwakwa zelf schoeisel zou hebben, dan kon hij weer uit de boomhut klimmen. 'Kom op, Piet en Klaus' dacht hij, 'breng me die laarsjes'.

 

Boer Piet en Klaus overlegden maar weer en kwamen tot de conclusie dat ze toch maar gingen proberen een paar van die rode laarsjes te pakken te krijgen om hem daar mee over te halen. Boer Piet regelde een paar mooie rode laarsjes en Klaus ging heel voorzichtig naar boven om de laarsjes om het hoekje te zetten en sloop gauw weer naar beneden.Gespannen keken ze of hun actie het gewenste effect had.

 

Heel voorzichtig kwam Kwakwa uit zijn boomhut geslopen. Zachtjes liep hij naar de rode laarsjes om ze goed te bekijken. Zijn ogen begonnen te glinsteren van geluk. Nu nog even kijken of de laarsjes wel passen.

 

Voorzichtig deed hij eerst zijn rechter voetje in het laarsje. oooo hij past. Gauw deed hij ook het linker laarsje aan. Hij maakte spontaan een ronde dansje in de boomhut.
Nu ging hij voorzichtig de trap van de boomhut af.....

 

De varkentjes keken naar zijn voeten en zagen daar mooie rode laarsjes aan zitten. Nu wilden ze ook niet meer aan zijn tenen sabbelen.
Klaus en boer Piet vroegen vol verwachting aan Kwakwa hoe ze naar het volgende eiland konden komen.

 

‘Wel,’ zei Kwakwa, ‘volgens mij ga je van het ene eiland naar het andere met een boot. Een zeilboot, een motorboot, een onderzeeër, een vlot…alles kan zolang het maar waterdicht is en blijft drijven.’
‘Dan zou het volgens jouw theorie ook kunnen met een tent? Waterdicht en volgens mij blijft het drijven als je het in het water gooit.’ Boer Piet was nog lang niet de domste.

 

En dacht ja hoehoe, die tent blijft alleen drijven zolang hij niet volgezogen is met water.
Laten we dan toch maar een vlot maken. Hoeveel eilanden zouden er zijn?

 

we maken een nieuw vlot zei boer Piet
dan kunnen we de tent als zeil gebruiken
en hoeven we alleen maar te sturen en niet zo hard te roeien

 

Het werd een pracht van een vlot. De wind stond goed, het zeil stond zo bol als een opgeblazen ballon en in een mum van tijd bereikten ze het eiland. ‘Dat ging vlot met het vlot,’ zei boer Piet. Piet, Klaus, Kwakwa en Tulpje gingen aan land en hoopten dat ze hier snel weg zouden raken. Want daar, in de verte lag hun eindbestemming. Het eiland waar het verliefde stinkdiertje zo enthousiast over was en waar Piet al dagenlang naar zocht.

 

het derde plaatje...
​

 

Hey wie kwam daar nou aangelopen? Was dat niet Minoesch en wat deed die dan hier?
Laten we gauw gedag zeggen.