Drie plaatjes - één verhaaltje (1) - Er tussenuit...

Boer Piet vroeg eerst of Klaus het al zag zitten en met de zomerspelen , was de vorm er al ?
Want een medaille is nooit weg en dan komen de prins en prinses om hem te feliciteren.

 

Klaus vertelde dat hij heel veel getraind had en nu op zoek was naar een rustig plekje met mooi stranden om nog even goed te rusten voordat hij aan de start moest verschijnen.
Piet stelde toen voor om samen naar het eiland te gaan waar het verliefde stinkdier over had verteld.

 

Klaus was meteen voor.Nu kon hij gelijk even zijn rust nemen voor de spelen.
Samen gingen ze opzoek naar de roeiboot.

 

Maar toen ze aan kwamen op de plaats waar boer Piet de roeiboot had achtergelaten was hij weg. Oh jee, hoe gingen ze nu verder varen, want zwemmen was geen optie. Dan moesten ze maar een vlot gaan bouwen.

 

Laten we dan eerst Don Stoof zoeken, hij heeft vast een oplossing.En anders bedenkt hij er wel een.
Joehoe joehoe Don Stoof waar heb je je verstopt?

 

Waar o waar...
O jee, ik zit in het verkeerde draadje, ik zocht de eilandzoeksmurf want ik ben een eiland kwijt.

 

Ze vonden Don en die gaf hen een kaart. ‘Kijk,’ zegt Don, ‘hier ben je en je moet naar daar. Je moet van het ene eiland naar het andere zien te komen en dat doe je door op elk eiland een opdracht te vervullen. Hier moet je op zoek naar de Eilandzoeksmurf en die brengt je naar het volgende eiland. Daar wacht je weer een andere opdracht. Succes! En Tulpje zong: Och was ik maar, bij moeder thuis geble-he-ven...

 

Klaus en Piet gingen dus maar weer op zoek naar Eilandzoeksmurf. Ze vroegen het Don en zijn blauwe vriendjes, maar die lachten alleen maar geheimzinnig en zeiden dan Eilandzoeksmurf hun wel zou vinden, zodra de warme wind het juiste deuntje mee voerde naar hem.

Klaus en Piet beseften dat de zingende tulp het juiste liedje moest zingen, maar welke is dat dan?

 

tegelijk het vlot maar bouwen anders komen ze nooit op een volgend eiland,
en werken gaat toch prettiger met muziek van de zingende tulp

 

Piet en Klaus gingen maar op zoek naar materiaal voor het bouwen van het vlot maar dat viel nog niet mee.
De zingende tulp zong ondertussen zou dit het juiste liedje wezen.

 

Tulp zong sjaime sjaime lavie maar dat was het ook niet. Hij zong dapper verder en toen fluisterde de wind een bekend melodietje.
Dàt moest de tulp zingen en dan zou de eilandzoeksmurf verschijnen.

 

Het was de melodie van wat ruist er door het struikgewas.
Piet herkende nu de melodie maar hij wist de woorden niet oh hoe moest dat nu verder.
Ach nu dan toch maar verder met het vlot dacht Piet of zou Klaus de woorden kennen even vragen.

 

Toen Klaus weer bij Piet kwam, vroeg Piet hem meteen of hij de tekst kende. Tja, het begint met wat ruist er door het struikgewas, maar hoe ging het dan verder. Eh Tja hoe was ook al weer: het is een eh. (Neuriënd) wacht even hoor ben even tekst kwijt. Wat was het nu ook al weer.
Helaas Klaus weet het ook niet. Ik geloof dat ik er even een nachtje over moet slapen zei Klaus.

 

de volgende morgen wisten ze nog steeds de tekst niet en zeiden tegen de tulp dat ze het maar moest neurien zodat ze eilandsmurf zouden ontmoeten. maar wat schets hun verbazing? ze waren bijna klaar met het vlot en daar zagen ze eilandsmurf die zei ik werd geroepen door een gezellig deuntje. maar jullie kunnen nu niet oversteken hoor want er komt een fikse storm aan. maandag kunnen jullie verder want dan is het weer goed weer. dan maar weer in ons tentje en alles goed vastzetten. gelukkig eten genoeg.

 

Nou laten we dan eerst maar een hapje eten zeiden Piet en KLaus tegen elkaar. En o ja water halen voor onze tulp.
Die heeft een heel droog keeltje van al dat zingen en neuriën.

 

Na het eten gingen ze op een boomstam zitten en maakten ze een kampvuur.
Terwijl ze mooie verhalen aan elkaar vertellen en regelmatig een lief liedje zongen kwamen er steeds meer dieren erbij zitten.
Sommige kwamen rechtstreeks uit het fokmotel.... circusapen en panda's, vliegende geiten en varkens.
Het werd erg gezellig en pas in het vroege ochtenduur doken ze de slaapzak in...

 

Maar ze waren er sneller uit dan ze er waren ingekropen want de slaapzakken krioelden van de mieren. En nijdig dat die waren! 'Hier hebben we dan boer Piet. De boer die elke dag zijn beestjes eten geeft, drinken, de stalletjes uitmest, over hun bolletje aait. Maar als ie een miertje gezien heeft! Verdelgen! Weet je wel hoe misselijk wij van dat spul worden? En nog iets…wij weten toch lekker wat er door het struikgewas ruiste want wij hebben dat ding gezien maar we zeggen het lekker niet. Neh! En nu gaan we die vervelende kwelende tulp aanvallen. Komaan mannen. 'En met hun strijdkreet, MIEREN ZIJN OOK DIEREN storten ze zich op de arme tulp.

 

Boer Piet nam een noodsprong om zijn tulp te redden uit de vraatzuchtige kaken van de mieren.
Klaus kwam gelijk aansnellen om hem over te nemen en zette het gelijk op een lopen.

 

Maar Klaus rende niet weg uit angst. Hij wist dat er dringend hulp moest komen. Tijdens het rennen brulde hij: wat ruist er door het struikgewas? Het is een.. een ‘iets wat de mieren weten’. En dàt was de geheime code, het geheime sleutelwoord. Daar verscheen eindelijk de Eilandzoeksmurf. ‘HELP’ riep Klaus, de mieren vreten Tulpje op. Smurf ging dadelijk mee naar de tent. ‘AF’ riep hij en ‘ZIT’ en ‘SMURF OP’ en de mieren dropen af. Tulpje hijgde en zweette van angst maar hij was gered.

 

Wat was boer Piet blij dat zijn tulpje het overleeft had.Maar hij moest tulpje wel beloven dat de volgende vakantie lupientje mee ging.
Gelukkig was het bijna maandag en dan konden ze vertrekken.